Asystent Czarodziejki

Książka, która sięga głębiej w istotę magii. Mianowicie zaklęcia działają nie dlatego, że ktoś formułkę z właściwym akcentem wypowie, a dzięki równaniom matematycznym, które w każdym przypadku mogą być inne i które w pamięci należy rozwiązać, np. różniczkując. Różdżki bojowe działają wyłącznie w rękach tego, kto wcześniej wykupił licencję. Są granty na badania magiczne, rozbudowana biurokracja. No i jeszcze Bretania w książce oddala się od kontynentu - można odczytać jako aluzję do Brexitu :) Czekam na ciąg dalszy.

Obawiam się, że opinia ta będzie kolejną w serii kilku już wypowiedzi o szowinistycznym zabarwieniu, do których prowokują mnie wątpliwej jakości dzieła autorek, którym słaby warsztat i/lub brak wrodzonych zdolności nie pozwalają np. na zróżnicowanie zachowań swoich bohaterów i bohaterek. Z nieomal każdego rozdziału tej powieści widać, że napisała ją kobieta i w niczym nie pomogło jej to, że ponoć jest doktorem neurobiologii. Najwyraźniej na neurobiologii nie uczą, że faceci, poza pewnymi specyficznymi przypadkami, na ogół nie zachowują się jak baby. Postać głównego bohatera, Vincenta Thorpe'a, tytułowego asystenta czarodziejki, otoczona jest i zdominowana przez tłum o-mało-co głównych bohaterek, które pełniąc role jego przełożonych, narzeczonych, koleżanek i podopiecznych, najwyraźniej zniekształciły mu mózg. Vincent jest tak milusi, że gapiąc się na czyjś tyłek dostrzega jedynie "kształtna pupę" a o włosach wyraża się per "lśniące loczki". Zajmuje się potulnie sprzątaniem i gotowaniem, podczas gdy jego szefowa leży w pościeli do południa i jak wstanie idzie zabijać smoki. Vincent nie klnie, jego szefowa tak. Jedyny raz użyte w książce słowo "sranie" pada oczywiście z ust kobiety. Nawet jedyny w powieści generał oczywiście jest kobietą. Wszystko to jest tak nienaturalnie głupie, cukierkowe i słodziutkie, że nie da się tego czytać bez ochoty na pawia. Och, przepraszam, jako facet powinienem zapewne napisać "bez subtelnie narastającego odczucia nudności".

Drugim mankam...