Opinia na temat książki Urwisko

Czy waszym zdaniem wracanie po latach do nierozwiązanych spraw ma sens? Czy sądzicie, że czas nie zaciera śladów, a potrafi je zachować i nieoczekiwanie ukazać?
Maria Herman i Olgierd Borewicz podejmują się próby odkrycia prawdy co stało się z zaginioną przed pięcioma laty Moniką Chudzińską. Czy młoda kobieta faktycznie przegrała z depresją wywołaną śmiercią maleńkiej córki i oskarżeniami z tym związanymi? Powolne przekopywanie się przez stare akta, rozmowy z najbliższą rodziną i nigdy wcześniej nieprzesłuchanymi świadkami, stopniowe zagłębianie się w szczegóły. Czy śmierć Zuzi miała coś wspólnego ze zniknięciem jej matki? Czy istnieje szansa na odnalezienie jej żywej?
Choć śledztwo jest wymagające to jednak nie samą pracą żyją nasi śledczy. Każde z nich zmaga się z własnymi problemami i uzależnieniami. Hazard Marii i seksoholizm Olgierda są w zupełnie innym stadium, a bohaterowie mają do nich odmienne podejścia. Stanowi to ciekawy aspekt budowania psychologicznych portretów postaci.
Jest to klasyczny kryminał, gdzie śledczy sami muszą przekopać się przez góry akt i tajemnic. Autor pozwala bohaterom odnajdywać ślady, niby nieistotne, a jednak niczym puzzle, powoli tworzące cały obraz. Prowadzi zarówno ich, jak i czytelników w sposób przemyślany, nie dając nam odpowiedzi na tacy. Właśnie dlatego tak bardzo podobają mi się książki autora. Czuję się bowiem przy nich jak czynny uczestnik. Uczuciu temu pomaga znajomość Torunia, jednak polecam ją każdemu, nawet tym, którzy nie znają go zbyt dobrze.