Tylko pocałunek

Dopiero w trakcie lektury zorientowałam się, że nie czytam serii we właściwej kolejności, uciekł mi gdzieś drugi tom, ale to w tym przypadku nie ma większego znaczenia. Śmiało można czytać jak podejdzie, choć ja nadal jestem zwolennikiem i orędownikiem czytania zgodnie z zamysłem autora. Jak widać niestety, czasami wychodzi inaczej.
Obawiałam się zbytniego uduchowienia, zbyt wielu odniesień do Boga, wiary, w sumie tego, co trochę przeszkadzało mi podczas lektury pierwszej części. Nie na tyle, żebym odrzuciła książkę, ale miałam wrażenie, że jest tego więcej niż w innych powieściach Hunter, której znakiem rozpoznawczym są właśnie takie odniesienia.
Nie, tutaj tak nie było. Oczywiście bohaterowie są osobami wierzącymi, żyjącymi zgodnie ze wskazówkami Boga i kościoła, ale całość do siebie pasuje i w ogólnej ocenie, wypada pozytywnie.
A sama fabuła? Również jest bardzo typowa dla książek Hunter, jeśli ktoś ją lubi, to spodoba mu się i ta opowieść. Jeśli lubi, ale ma „ale”, to i tutaj nadal będzie ją lubił w pakiecie z tym „ale”. Ale jeśli ktoś nie przepada za twórczością autorki, nie podejrzewam, aby Tylko pocałunek skłonił go do jej polubienia.
Historia powracającego z misji żołnierza, który w wyniku wybuchu bomby stracił nogę. Nie tylko, bo i kawałek duszy, spokój i wiarę w swoje siły. Wraca poraniony, z planami na przyszłość związanymi z opuszczeniem rodzinnych stron i wpada „w objęcia” kobiety, którą kocha od tak dawna, że nawet nie pamięta czasów, kiedy tak n...