Trash story

Dziwaczne. Takie Ha!Art lubię.

A na zachętę przytoczę przypadkowo wybrany akapit, bo całkiem podoba mi się ta narracja:
„Chore na pa­ra­no­ję koty budzą miesz­kań­ców oko­li­cy, dni za­czy­na­ją się coraz wcze­śniej. Ast­ma­ty­cy kasz­lą i splu­wa­ją tu i tam, krą­żąc wokół domów. Chłop­cy ka­tu­ją sku­te­ry i mo­to­ryn­ki, jest dym i jest ja­zgot, ktoś pu­ścił drona, a ktoś la­taw­ca. Robi się na tyle cie­pło, że We­te­ran zpo­bli­skiej ko­pal­ni wy­jeż­dża wóz­kiem in­wa­lidz­kim na ganek, gdzie nad ga­ze­tą po­pi­ja śnia­da­nie piwem i pa­trzy na so­bot­ni fer­ment; na spa­ce­ru­ją­ce wdowy po gór­ni­kach, na cień drze­wa prze­su­wa­ją­cy się po ga­ra­żu, na wra­ca­ją­cych z fuchy chło­pa­ków i na grubą Ka­ro­lin­kę, która ostrze­li­wu­je niebo z uzi na po­ma­rań­czo­we kulki."