Dwie powieści ruchu

Nie ma nic lepszego/gorszego, jak zacząć od drugiej książki autora, uznając, że będzie lepsza niż pierwsza, a w dodatku to „głos młodego pokolenia”, więc będzie co najmniej wybitnie, bo same zachwyty, więc dalej, bracie, do czytania „Dwóch powieści ruchu” i bum.

W „Chacie, takiej z drewna”, wyprawie młodych i pod wpływem, zmierzającej prosto do idyllicznej ucieczki od cementowego miasta i poukładanych ludzi, moje skojarzenia pognały ku „Próbie kwasu w elektrycznej oranżadzie” T.Wolfe’a, w której to uchachane Wesołe Zgrywusy wyruszyły kolorowym autobusem w podróż po Stanach (a tu kolesie Furą po dzielni). Proszę autora o wybaczenie, ale mimo świetnego tekstu i barwnego języka, trip Keseya bardziej rozwala mózgownicę. Opowieść o Bohaterze i Kreciole i o tym, co oni tam sobie ze sobą wyczyniali w zakamarkach wszelakich, Człowieku z Kamerą, Musze i Małej to taki trochę komiks – jest do śmiechu i niby na poważnie, troszkę tęczowej depresji i nudnego życia (taka teraz moda), dużo się dzieje i w pewnym momencie wszystko siada, gdyż milusińscy lądują w tytułowej chacie i tam to ja już tylko sobie czytałem. Całość ratuje „Nomadka”, wewnętrzny monolog bohaterki (będącej również w ruchu, w podróży ale jakże wyciszonej), od którego bije ciepło – nie żar i gorąc (mimo, że pojawia się i przystojny strażak „cały na biało”), tylko ciepło właśnie. Plus empatia. Zupełnie przeciwieństwo pierwszej historii i to w tym opowiadaniu Górniak pokazuje klasę, szkołę, w ogóle ca...