To nie jest kraj dla starych ludzi

Po paru latach podeszłam do McCarthy’ego po raz drugi. Podobało mi się bardziej. Oschłe to, ociosane z emocji, szorstkie. I nawet myślałam, że zachwyt będzie. Tak do połowy. Później już czytałam, bo tak. Widzę tu próbę głębi, głębia ta mi jednak nie odpowiada. Nie wiem no, czy to problem ze mną czy z formą narracji. Za parę lat spróbuję znowu, z inną powieścią, może muszę dojrzeć.

A jako że postanowiłam zrobić 2w1 to i film od razu sobie strzeliłam (bo zapierałam się, że najpierw książka, potem film). Lubię braci Coen, jedna scena, a w zasadzie ujęcie, spodobało mi się bardzo. Ale tak to jedno i to samo, szorstkie, powolne, męskie kino.

Jest w moim czytaniu Cormaca McCarthy'ego nieco masochizmu. Jego „Droga” sponiewierała mnie, przeżuła i wypluła na bruk. Tkwiłem z nosem przyklejonym do ziemi przez lata, bojąc się nawet spojrzeć na kolejne wydania jego powieści. Aż wreszcie, cudem jakimś, za co dziękuję cudodawcy (chyba że to jednak autocierpiętnictwo nieuświadomione), w łapska moje trafiła książka o tytule prowokującym.

I jest z „Krajem” historia taka, że od pierwszej strony pędzi ona i barwi południk na czerwono, krwiście i brutalnie (moja „Drogowa” trauma wróciła na chwilę) po to, by nagle spowolnić i zająć się tym, co mądre, ważne i zupełnie nie płytkie. Akcja wędruje na plan drugi, o losach bohaterów dowiadujemy się z rozmów, a my dajemy się pochłonąć pięknu literatury. Jest w tym niezwykłość, prostota (bo przecież „prawda jest zawsze prosta”), która wywołała u mnie drżenie serducha. „Życia trzeba całego, żeby zobaczyć siebie takim, jakim jest się naprawdę” – i to także prawda oczywista. Ale McCarthy nie byłby sobą, gdyby nie dodał – „…a i wtedy można się pomylić”.

Trzeba więc żyć ciągle, nie na nowo, bo i tak ciągnie się za sobą to, co było. Powiało chłodem, prawda? A może jednak nie?

A zatem znów przeniknął mnie smutek, tyle że się pozbierałem. Bo można „Kraj” czytać jako sensację i bawić się przy tym świetnie, a można próbować podważyć paznokciem zdania i znaleźć ukryte pod czarną czcionką prawdziwe znaczenie słów. Polecam jedno i drugie. A trzecia książka Cormaca j...

Książka Cormaca McCarthy'ego ,,To nie jest kraj dla starych ludzi" opowiada o zatargach osób będących na samej górze handlu narkotykami. Akcja książki dzieje się na pograniczu Stanów Zjednoczonych i Meksyku. Moss pewnego dnia natrafia na miejsce, w którym odbyła się strzelanina i odnajduje walizkę pełną pieniędzy. Postanawia zabrać ją ze sobą, co powoduje, że rusza lawina zdarzeń mających na celu schwytanie go i odzyskanie jej.

Mam mieszane odczucia co do tej książki. Z jednej strony mi się podobała, a z drugiej, nie jestem do końca pewna czy ją dobrze zrozumiałam i nie było to coś, co zapadnie mi w pamięć. Styl pisania jest bardzo osobliwy. Książka składa się w większości z dialogów złożonych z bardzo krótkich zdań lub pojedynczych słów. Przez to często ciężko jest się zorientować, który z bohaterów wypowiada się w danym momencie. Co więcej, prowadzi to do błędnego postrzegania tego, co się aktualnie dzieje w tej historii.

Sam klimat książki mi się podobał, pogoń była odczuwalna, choć poziom napięcia można by dopracować. Podobało mi się też, że autor zostawiał pole do domysłów i dopowiedzenia sobie własnych wniosków. Chociaż ten, wysunięty na końcu przez szeryfa, patrząc z punktu widzenia osób żyjących w tamtym czasie był słuszny, to można go odnieść do każdej minionej epoki. Zakończenie nie było ani trochę zaskakujące, od początku książki wiadomo było co się wydarzy. Na pewno książka nie będzie należała do moich ulubieńców.