Tętniące serce

Gdyby to była kobieta, a nie książka, mówiono by o niej, że jest piękna w nieoczywisty sposób. Daleko jej do ideału, ale w myślach i pamięci zostaje na długo. Takie jest właśnie „Tętniące serce” – momentami irytujące i mało ciekawe, a mimo to oderwać się nie mogłam, a końcówka mną wstrząsnęła.

Dla wszystkich, którzy o książce i autorce nie słyszeli napiszę pokrótce, że to pierwsza kobieta z Noblem literackim (1907), szwedzka pisarka, a rzeczona książka nosi naprawdę tytuł „Cesarz Portugalii”. Tłumacz bardzo się porządził i nie zachował z niego ani słowa. Mam nadzieję, że reszta jest autorskim pomysłem Selmy Lagerlof.
Akcja powieści dzieje się w drugiej połowie XIX wieku na szwedzkiej prowincji, nie mam pojęcia, w jakiej części kraju. Prowincji to trochę niedopowiedzenie, na wsi zabitej dechami, gdzie dopiero co otwarto jednoizbową szkołę. Wcześniej dzieci uczyły się po domach u dochodzącego nauczyciela. Mieszkańcy tworzą ścisłą wspólnotę, w której każdy zna swoje miejsce i wie czego może się od życia spodziewać. I oto biednemu wyrobnikowi Janowi ze Skrołyki rodzi się córka. Jeden kłopot, ani się wyspać po robocie a i kobieta przez dziecko nie zarobi. Jednak właśnie wtedy budzi się w bohaterze tytułowe tętniące serce, zaczęło wreszcie bić na poważnie i po coś, dla kogoś. Z każdym epizodem z życia małej Klary Gulii widać coraz bardziej wyraźnie, ile miłości ojcowskiej dziewczynka dostaje od ojca. Momentami historyjki z Klarą w roli cudownego dziecka trąciły myszką ...