Tamtego lata

Początek dość przejmujący z uwagi na etap, jaki przechodzi rodzina Armstrongów. I gdy jeszcze nie wgryzłam się zupełnie w lekturę Baldacci postanowił zrobić zwrot akcji. I to taki dość szczególny, aż niewiarygodny. Zatem to, co miało szansę na rozwinięcie się w mocną, traumatyczną dla dzieci sytuację zostało przekreślone przez typową amerykańską manierę do melodramatyzmu z idealnie wyprowadzonymi relacjami między bliskimi. Poczułam się oszukana! I to jak! akurat w momencie, gdy zaczęłam się rozckliwiać nad dramatycznym losem opisywanych postaci dostałam po głowie na otrzeźwienie, bo autor od razu zakrzyknął do czytelnika: "hej, nie smutaj, zaraz poprawię ci humor". Tak jakby wyrwano mi czytaną książkę i wepchnięto w zamian inną, której dobrowolnie bym nie wybrała.

Akcja "Tamtego lata" jest napędzana wypadkami, których nie brak w ckliwych filmidłach. Baldacci nie sili się specjalnie na oryginalność. Po prostu wykorzystuje dobrze znane triki, które mogą zagrać na potrzeby jego scenariusza, nie wikłając się w głębię psychologiczną tychże zdarzeń czy pełniejszą charakterystykę bohaterów. Bardzo szybko zdajemy sobie sprawę, w którym kierunku zmierza akcja, a przeżycia tak dzieci, jak dorosłych będą zaledwie kalką dobrze już znanych rozterek. Smutne, że to wszystko takie sztampowe, że autor pokusił się zaledwie na odtworzenie przewidywalnych punktów na drodze do równie schematycznego końca. Wszystko takie banalne

Tak naprawdę dostajemy zbiór nieprawdopodobnyc...