Szpony i kły

Zaciekawiona opisem, wzięłam ten zbiór z empikowej półki, i równie zaciekawiona zgłębiłam się w opowiadania z nadzieją, że skoro nie sam Sapkowski (po "Sezonie burz" byłam srogo rozczarowana) to może chociaż inny. I był taki moment, że poczułam, że to jednak nie to, że znowu się rozczarowałam, że owszem - pomysły i warsztat pisarski są "wow", no ale.. I wtedy wróciła wiosna, deszcz spłyną drogami, a ogrzane ciepłem słońca serce natrafiło na opowiadanie o Triss i Lambercie, i wtedy już poszło z górki, i znowu zachciało mi się przeczytać całą Sagę od początku. Polecam.

Piotr Jedliński: Kres cudów - *7
Nie takiego Wiedźmina lubię - opowiadanie nawiązuje do tych pierwszych Sapkowskiego o Białym Wilku. Przaśny humor, Geralt - bardziej facet niż mnich, bliższy Jaskrowi w poglądach na życie, choć nie na sztukę, którą bard definiuje tak: "Ballad, uważasz, nie pisze się o niezwykłościach, ale o banałach. Sztuka polega na tym, aby uczynić je niebanalnymi. Trywialne przekuj w egzotyczne, brzydkie w piękne, kłamstwa w prawdy..." (s.19).
Zasrana wioska Cudawianka z jarmarkiem cudowności, wysiadywanie jaja raroga vel żar-ptaka i spotkanie z Wielką Łowczą vel panią ("Żadna tam ze mnie pani, nie od czasu, kiedym owdowiała za sprawą własnej zbrojnej w nóż ręki." s.35) Merrindą Hewroth.

Beatrycze Nowicka: Krew na śniegu. Apokryf Koral *8
Epizod na polowaniu króla Belohuna - czarodziejka Lytta Neyd w jego orszaku, Wiedźmin jako ochrona przed "pokoniunkcyjnym" zwierzem. Wspólna wyprawa do ołtarza mocy w Wiedźmim Jarze. Co właściwie stamtąd wzięła na bitwę o wzgórze Sodden? Koral jako dziecię z nieprawego łoża kogoś, kto miał w herbie 2 czarne kruki: jeden w polu białym, drugi - czerwonym.

Sobiesław Kolanowski: Ironia losu *7
Małe qui pro quo między Geraltem a Tamrą - latawicą vel latawcem, uciekającą wraz z bratem Wiltem przed zemstą pobratymca Margacha w gospodzie pod Vengerbergiem. Czyli wiedźmin w obronie potwora. Dobra kwestia na zagajenie rozmowy: - "Jest szansa, że pogadamy, zanim mnie zasieczesz?"

Nadia Gas...

Nie lubię gdy autorzy powieści lub opowiadań przejmują w nich na własność bohaterów i światy stworzone przez kogoś innego. Oczywiście intensywność tego uczucia zależy zwykle bardzo mocno od tego, czy danego bohatera albo świat cenię. Po dziś dzień nie potrafię się np. zmusić do przeczytania historii z Diuny, seryjnie tworzonych przez syna Frank Herberta i jego pomagierów. Nie interesuje mnie czy te książki są dobre czy złe, bo sam pomysł ich powstania wydaje mi się świętokradztwem i fałszerstwem. Takie same odczucia budzą we mnie wszelkie przejawy istnienia rozmaitych "dzieł inspirowanych" czyjąś twórczością, mniej lub bardziej apokryficznych utworów fan-fiction oraz przeróżnych zbiorów opowiadań z przewodnim motywem typu "w hołdzie mistrzowi", "opowieści ze świata..." czy "czas uczniów". Dla "naśladowców" Sapkowskiego zrobiłem wyjątek. Nie tylko dlatego, że sam AS występuje tu jako patron (w minimalistycznie skąpym słowie wstępnym nie chwali on ani nie gani opowiadań z tej książki a raczej pozuje na nadobne źródło inspiracji), ale także z ciekawości i z powodu braku innych możliwości powrotu do świata Geralta (tak, tak, wiem, że sam sobie przeczę, ale miałem ciężki tydzień w pracy, łupie mnie w krzyżu i był środek nocy jak to pisałem, sorry). Wyjątek okazał się opłacalny a opowiadania generalnie podobały mi się, chociaż większość autorek i autorów w sposób zbyt oczywisty starała się naśladować ASa. Nie potrafię więc jednoznacznie stwierdzić czy lektura była przyjemna przez t...