Szmaragdowa tablica

Powieść jest dobra , bo nie przynudza i czyta się ją naprawdę szybko . Cała historia opisywana jest na dwóch (w porywach nawet trzech) płaszczyznach czasowych . Lata obecne we współczesnym Madrycie przeplatają się z wątkami opowieści z lat wojennych ówczesnego Paryża . Mimo garści informacji historycznych zaczynających niektóre '' wojenne '' rozdziały , akcja skupia się raczej na życiu francuskiej Żydówki Sary Bauer i majora SS Georga von Bergheima .
W pewnym momencie wojennej zawieruchy losy tych dwojga splatają się ze sobą . Sara jest piękna , a major oczarowany jej wdziękami . Jak łatwo się domyśleć w tamtych czasach było to coś , co nie miało prawa się zdarzyć ...
Współcześnie w Madrycie , Ana pracownica muzeum Prado znajduje dziwny niepokojący list który zdaje się udowadniać iż istnieje pewien obraz , którego nie ma w żadnych źródłach historycznych , ba , który według historyków sztuki w ogóle nie istnieje . Na życzenie swojego despotycznego kochanka Konrada , bogatego konesera sztuki , decyduje się zbadać sprawę dokładniej .
No i dalej jest prawie jak w awanturniczych historiach o Indianie Jonesie i jego wyprawach . Wielka tajemnica odkrywana powoli z każdym rozdziałem coraz większy jej rąbek . Powieść jest poprawna szybko i łatwo się czyta , ale raczej za kilka następnych przeczytanych książek nie za wiele z niej będę pamiętać .
Trochę mi zabrakło dramatyzmu , fakty historyczne dotyczące wojennego Paryża podane dosłownie w maleńkiej pigułce , nie p...

Dobrze jej się słucha w czasie sprzątania i gotowania. Nie jestem jednak pewna, czy warto ją czytać. Książka jest schematyczna i przewidywalna. Schemat jest prosty, mamy tajemniczy przedmiot, który pragną posiąść najpierw hitlerowcy, następnie handlarze. Oczywiście są też ci, co go bronią. Powieść dzieje się w Paryżu podczas II Wojny Światowej (przedstawia życie Żydów w Paryżu) i współcześnie. Właściwie przedstawia ona głównie różne oblicza miłości, a sam przedmiot poszukiwań jest gdzieś w tle. Jest to dobra książka, aby oderwać się od rzeczywistości, nie wysilając zbytnio intelektu.

Po lekturze kolejnej książki Carli Montero mogę śmiało stwierdzić, że odpowiada mi jej styl pisania. W jej książkach czytelnik znajduje ciekawą zagadkę (także kryminalną), wciągający rys historyczny, rozbudowany wątek obyczajowy, a także wątek miłosny. Tego wszystkiego nie brakuje w "Szmaragdowej tablicy".

Powieść toczy się dwutorowo - z jednej strony poznajemy historię Sary Bauer z czasów II Wojny Światowej, z drugiej - stajemy się świadkami współczesnych prób odnalezienia "Astrologa" przez Anę.

Autorka w bardzo wciągający sposób opisała Nazistowską machinę grabienia dorobku kulturowego Europy. W ten sposób zachęciła mnie dosięgnięcia po inne książki - już historyczne - poświęcone temu tematowi.

Ale wracając do samej książki - obydwa wątki powieści są równie wciągające, czytelnik chce się dowiedzieć, jak potoczyły się wojenne losy Sary, czy udało się jej przeżyć. Jednocześnie do ostatnich rozdziałów nie wiadomo kto we współczesnej narracji jest czarnym charakterem.
Jedyna rzecz, która mi się w książce nie podobała to - w moim mniemaniu - lokowanie produktu (jak się to teraz zgrabnie nazywa). Ana nie słucha mp3 - tylko iPoda, nie używa telefonu komórkowego - tylko Blackberry itd.

Poza tym - czytelnik dostaje bardzo dobrą powieść, w której poruszane są poważne tematy: miłości do Nazisty, Holokaustu, II Wojny Światowej - w przystępnej formie.

Współpraca: Dom wydawniczy Rebis

Lubicie powieści, których akcja biegnie dwutorowo? Ja bardzo i ostatnio dzięki Domu wydawniczemu Rebis, miałam okazję właśnie taką książkę przeczytać.

„Szmaragdowa tablica” to tytuł, który wciąga od początku i nie pozwala odłożyć się nawet na chwilę. Autorka napisała cudowną powieść w której teraźniejszość i przeszłość przeplatają się. Czytelnik przeniesiony jest z Wenecji i Florencji do czasów okupacji niemieckiej, a następnie do początku XIX wieku.

Czym jest tytułowa „Szmaragdowa Tablica”? według legendy Aleksander Wielki znalazł tablicę, która zawiera tajemnicę kamienia filozoficznego. A ten, kto posiądzie tą tajemnice będzie rządził światem. Autorka zabiera nas najpierw do XV wieku do Wenecji, gdzie poznajemy młodego i utalentowanego malarza Giorgio, który najpierw odnalazł tajemniczy pergamin, a później znalazł sposób by go ponownie schować. A ukrył go w obrazie zatytułowanym „Astrolog”. Fakt ten przez wieki nie zostaje odkryty. Carla Montero niczym w wehikule czasu, zabiera nas do lat 30 ubiegłego wieku, w których to wywiad Trzeciej Rzeszy odkrywa tajemnicę zaginionego obrazu. Hitler wybiera doktora i zarazem majora Georgie von Bergheimowi, by odnalazł obraz. Następnie znowu wsiadamy do wehikułu czasu i przenosimy się do czasów współczesnych. Poznajemy Konrada i Ane, którzy odkrywszy list nazisty, majora SS, w którym była wzmianka o obrazie i postanowiają go odnaleźć. Spraw...

Czy miłość może nas całkowicie zaślepić?

Czy w trakcie wojny można myśleć o miłości i zdradzie swoich towarzyszy?

I gdzie kończy się pasja, a zaczyna fanatyzm?

Dziś przygotowałam dla Was recenzję “Szmaragdowej tablicy”. Książkę poleciła i pożyczyła mi Moja Teściowa, która była nią zachwycona. Jakie we mnie wywołała uczucia?

Książka całkowicie mnie zafascynowała. Interesuję się historią sztuki, więc czytanie dyskusji głównych bohaterów na temat malarstwa sprawiało mi przyjemność. Powieść ma ponad 600 stron, z czego ostatnie 400 przeczytałam w dwa dni. Szukałam jak najwięcej okazji do tego, by odłożyć obowiązki na bok i przynajmniej na chwilę zagłębić się w lekturze. Jedynym dostrzeżonym przez mnie minusem jest akcja, która zawiązywała się zbyt nużąco. Początkowo miałam mieszane uczucia co do tej książki i obawiałam się, czy zrobi na mnie dobre wrażenie. Trochę zmuszałam się, by brnąć przez kolejne rozdziały. Jednak moja cierpliwość została sowicie nagrodzona!


Cała recenzja: https://znakomita.com/2019/12/19/nie-oderwiesz-sie-25-52-2019/