Opinia na temat książki Szlam

Andrzej Mathiasz stworzył rasowy kryminał, przy którym ubawiłam się do łez. Czy to się wzajemnie nie wyklucza? Poruszanie trudnych, bolesnych tematów z ubawem po pachy? Jeżeli jest to zrobione tak dobrze, naturalnie i spójnie jak udało się to autorowi w Szlamie, efekt okazuje się oszałamiający.

Powoli toczące się do przodu śledztwo, doświadczeni życiem bohaterowie, trudny temat pedofilii. Gdzie tu miejsce na śmiech? A jednak jest tu tyle zabawnych sytuacji, humoru słownego i komicznych postaci, że zaśmiewałam się jak mało kiedy, a jednocześnie z ciekawością zagłębiałam się w rozwijające się śledztwo i przemyślenia bohaterów.

A postaci mamy równie wyraziste, jak całą powieść. Drogi prokuratora Adama Szmyta, zesłanego do Lublina ze stolicy, komisarz Anety Brudki (przez ‘u’ otwarte) i psycholog Magdaleny Choroby przecinają się przy okazji śledztwa dotyczącego zbrodni popełnianych na mężczyznach. Zbrodni dość sugestywnych, bo odbierających ofiarom nie tylko życie, ale i pozbawiających ich męskości. Dosłownie.

Domyślić się kim jest sprawca nie sposób. Oczywiście przychodziły mi do głowy różne podejrzenia, ale autor tak skutecznie mąci w głowie podsuwając różne tropy, że się poddałam zdając na rozwój sytuacji.

Myślałam, że niewiele jest mnie już w stanie zaskoczyć po przeczytaniu tylu kryminałów, a jednak ta książka mnie zafascynowała swoją świeżością, stylem i tym cudownym humorem. Idealnie wpasowała się w mój gust i liczę, że „Szlam” okaże się pierwszym tomem nowej serii, której już ogłaszam się wielką miłośniczką.