Światła w jeziorze

Od razu powiem – to nie książka dla mnie. Owszem, nie zaprzeczam, od czasu do czasu dla wyrównania poziomu szaleństwa w czytelniczej głowie, lubię przeczytać coś mało zajmującego, lekkiego, szalonego, nawet mało wiarygodnego. Tylko, że to szaleństwo musi mieć jakiś sens. Historia musi się kleić, bohaterowie choćby sprawiać wrażenie ogarniętych i gotowych na podejmowanie trudów dnia codziennego.
Historia opowiedziana w Światłach w jeziorze moim zdaniem do takich nie należy. Nie udało mi się polubić ani Kuby ani Karo. Jak na mój gust, oko i ucho to dzieciaki bawiące się w dorosłość. Tak więc z całej gamy bohaterów jestem w stanie uwierzyć w Jaśka, który w swojej sytuacji wydawał się bardzo wiarygodny. W Młodego, którego zachowanie wcale nie wskazuje na wiek (żeby nie powiedzieć że niejednokrotnie więcej w nim rozumu niż w głównych bohaterach), a jego oko i spostrzegawczość zadziwiają wszystkich – zawsze podchodzę ostrożnie do wyidealizowanych dzieciaków w książkach, ale ten jest mieści się w granicach szeroko rozumianej normy. Cieszę się też smutkiem Roberto, mając nadzieję, ze podczas pobytu w Polsce znajdzie kogoś mądrzejszego, bardziej zdecydowanego, po prostu bardziej pasującego do faceta jakim on jest.
Nie moja bajka, nie mój klimat. Lekkość słowna mnie nie bawiła. Może jej nagromadzenie sprawiało wrażenie zbyt wymuszonej i na siłę.
Ja jestem na nie, ale myślę, że Światła w jeziorze znajdą wielu zwolenników. Każdy powinien się sam przekonać.

Długo szukałam romansu w polskich realiach, dobrego, lekkiego, bez nadmiaru traum i dram, za to z komediowym zacięciem.
I przypadkiem wpadły mi w ręce 'Światła w jeziorze', polecone przez Lucy i chwała Jej za to bo bym na pewno nie zwróciła uwagi.
Całe szczęście jednak, że zwróciła i krzyknęła, bo o takich książkach trzeba krzyczeć głośno i wyraźnie by nie zginęły w tłumie. To jedna z tych kocyków dla serduszka, będąca też źródłem uśmiechu i myśli 'niech ta rodzina mnie adoptuje' ;)

Ani nie znam autorki, ani nie znam wydawnictwa, kolejka książek jak stąd do... daleko, więc strzelać kulą w płot nie mam czasu.
Ale tu był strzał niemal w dziesiątkę. Do tej pełni szczęścia brakło kilku elementów, ale naprawdę szczątkowych. Najbardziej przyczepię się do tego, że mi mało. Za krótko, chociaż pocieszam się faktem, że podobno ma być kontynuacja.
I dobrze, bo kandydatów na bohaterów sequeli mam kilku :P

Jest tu trójkąt miłosny. Jest wyraźny trójkąt i rozterka bohaterki którego pana wybrać. Pana Polskie Ciacho czy Pana Włoskie Tiramisu? Wcale nie dziwię się problemowi Karoliny, sama miałabym ogromny problem. Obaj panowie mają mnóstwo cech klasyfikujących ich jako Pana Idealnego ;)
Ale jak serduszko bohaterki tak i moje piknęło jeden raz więcej w kierunku konkretnego kandydata, tego samego o dziwo, wygrał tak o krótki pysk :P
Wiecie już, że facetów w książce jest dwóch. Pudło! Bo jest jeszcze Jasiek brat Karoliny - kolejny wymarzeniec ;) słodki i...