Opinia na temat książki Spóźnione pożegnanie

"Trudno opisać, jaki dźwięk wydaje uderzające o beton ciało. Głośny chlupot, jakby jakiś żartowniś spuścił z góry olbrzymi balon z wodą. Tylko że zamiast wody była krew."

Pierwsze zdania jakie napotkacie w tej książce dają nadzieję na lekturę wywołującą gęsią skórkę. Na to liczyłam i to dostałam.
Główny bohater, Maks Mejza nie należy do osób panujących nad swoim życiem. Po tragicznych wydarzeniach i odejściu ze służby próbuje stanąć na nogi otwierając własne biuro detektywistyczne. Pierwszy klient przychodzi z pozoru z łatwą sprawą. Musi tylko odnaleźć dziecko i potwierdzić, że żyje i ma się dobrze. Jednak już sam kierunek w który musi się udać budzi wspomnienia i tylko pcha go do kontynuowania nałogu. Przecież jakoś musi złagodzić ból... Mieszkańcy części wnioski jednak bardziej przypominają sektę niż spokojnych obywateli. Co więcej, szybko okazuje się, że pod okiem pewnego psychiatry z którym uciekła córka klienta, pacjenci leczący się u niego nie zachowują się jakby konsultacje z doktorem szły we właściwym kierunku...
Świetna książka, w której autor dał z siebie naprawdę wiele. Trzyma w napięciu, wywołuje szok i niedowierzanie, a główny bohater nie należy do osób które zasługują na same pozytywne komentarze. Maks wydaje się być człowiekiem skończonym, dlatego też książka robi się jeszcze ciekawsza. Sprawa sprawą, ale czytelnik widząc upadek tego człowieka zastanawia się, czy da radę, czy się sprawdzi i stanie na nogi.
"Spóźnione pożegnanie" to pozycja po którą warto sięgnąć. Fani thrillerów i kryminałów powinni znaleźć tu coś dla siebie.