Spotkanie na Kaczym Wzgórzu

Ot, takie babskie, miłe i przyjemne czytadełko. Taka mieszanka obyczajówki i romansu. Spędziłam miło czas ale długo raczej nie będę tej książki pamiętała. Pierwsza część bardziej mi przypadła do gustu. W tej części powiało nudą.

Bardzo ciekawa historia o miejscu oddalonym od oczu ciekawskich ludzi, to kontynuacja pierwszej książki autorki, która również jest warta przeczytania.

Paulina Kozłowska powraca z tak bardzo wyczekiwaną przeze mnie kontynuacją Pensjonatu. "Spotkanie na Kaczym Wzgórzu" można potraktować, jako odrębną powieść, lecz zdecydowanie lepiej się ją czyta, znając początki tej historii.

Tutaj prym wiedzie Leonia ze swoim wrednym kocurem zwanym Wandą. To bezpardonowa dziennikarka, która za swój życiowy cel obrała demaskowanie zła, tkwiącego jej zdaniem, w większości ludzi.
Jej zadaniem jest napisanie rzetelnego artykułu na temat Pen­sjo­natu na Ka­czym Wzgó­rzu - azylu dla ko­biet po kło­po­tach damsko-​męskich. Ponownie poznamy ich kilka, a każda nosi w sobie niezagojone blizny. Była ko­chan­ka biz­nes­me­na zdziec­kiem, którego on nie chce znać, była żona al­ko­ho­li­ka iwdowa – wszyst­kie te ko­bie­ty przybyły tu, by wy­le­czyć zła­ma­ne serca.

Uwielbiam styl i język Pauliny, lekki, "z jajem", niepozbawiony wulgaryzmów, które tylko podkreślają charakter wypowiadających je osób. Przednie dialogi i poczucie humoru, które bardzo do mnie przemawia, sprawiły, że kolejny raz wyśmienicie się bawiłam. Obudziła się też we mnie tęsknota za wakacjami, wypoczynkiem na łonie natury i babskimi pogaduchami.

Szczególnie spodobały mi się dwie zasady wyznawane przez Lonkę:
1. "Skoro i tak ten ziem­ski padół opu­ści­my zni­czym, warto ko­rzy­stać ztego, co ofe­ruje nam życie".
2. "Nigdy nie tyka się tego, co nie jest twoje. Szcze­gól­nie jeśli cho­dzi ocu­dzych fa­ce­tów".

"Spotkanie na Kaczym Wzgórz...