Spalić wiedźmę

Autorka zastosowała ciekawy pomysł, umiejscawiając magiczną akcję we współczesności. Mamy Kraków z XXI wieku, telewizory, neony, nocne kluby, ale też władającego Polanią króla, magię wykładaną na Uniwersytecie, pojawiąjące się w mieście inkuby i przede wszystkim Pierwszą Czarownicę Polanii - Sarę Weronikę Sokolską.
Podobno pojawiła się znikąd, nigdy nie uczyła się magii, ale król jej ufa mimo niechęci pozostałych magów i czarownic.
Postać Saniki (jak nazywają ją król i Smok Wawelski - który również żyje i ma się nieźle, przynajmniej do czasu) jest dość typowa dla kobiecego fantasy, uparta, samowolna, zbuntowana, przekonana, że sama sobie ze wszystkim poradzi, nie słuchająca rad, bez krzty kobiecej łagodności i delikatności. Czasem się zastanawiam, czy takie bohaterki nie są personifikacją pewnych oczekiwań, pragnień kobiet, by takimi właśnie być. ;) Ale to nie jest zarzut, gdyż bohaterkę da się lubić i bardzo się chce, żeby sobie rzeczywiście ze wszystkim poradziła.
Poznajemy ją, gdy zostaje wysłana na poszukiwanie mordercy pewnej kobiety, która była siostrą ważnej osobistości. Choć niechętnie, podejmuje się zadania i rozwiązuje sprawę z którą zwyczajna policja nie poradziłaby sobie, gdyż w grę wchodziły elementy magiczne.
Potem akcja nabiera tempa, okazuje się, że zarówno Krakowowi jak i samej Sanice grozi niebezpieczeństwo, a czarownica, która nikogo nie kocha, niczego nie chce i niczego się nie boi - odkrywa w sobie przywiązanie do miasta. Decyduje się n...

Przyznaję się bez bicia. Nawet nie wiedziałam, że mamy na rodzimym poletku taką autorkę. Że mamy kogoś nowego w dziedzinie fantasy, magii i lekkiego szaleństwa ku historyczno/współczesnej Polsce.
A tu proszę.
Sanika, inaczej Sara Weronika Sokolska jest nadworną czarodziejką. W zamku, krakowskim zamku przy boku króla Polanii strzeże kraju, władcy, ludzi, czystości magii, Smoka wawelskiego, zaczarowanych zwierciadeł, tajemniczych noży i kamieni. Z przygodami, w misji w trakcie której stawką jest nie tylko jej życie, ale i losy całej Polanii. Walczy z Kogutem Diabłem od Twardowskiego, goni strzygi. Dzielna i waleczna. Niekoniecznie miła i sympatyczna. Bardziej tolerowana niż lubiana. Na czarnej liście magów i innych o politycznych zapędach.
Niby nic niezwykłego, ale jednak…
Kilka spraw.
Jak dla mnie.
Język. Przyznaję, że moja awersja do polskich autorek może mieć swoje podłoże w języku współczesnych powieści. Przesadzonym, przeładowanym, przeemocjonowanym. Z nadmiarem przymiotników wypełniających strony i pustosłowiem. Tutaj tego nie ma. Autorka może nie bawi się słowem na całego, czasami można byłoby nawet zarzucić jej pewną siermiężność wypowiedzi, ale to ładny język. Prosty. Zrozumiały, bez zbędnych ozdobników. Taki jak Sanika.
Podobała mi się konstrukcja. Fantastyczny prolog (nie wiem czy nie najlepszy z całej książki) w trakcie którego podglądamy Sanikę w działaniu. Działaniu nie tylko magicznym, ale i detektywistycznym. Widzimy ją, ale poznajemy...