Poemat Słowo o Stalinie uznawany jest za klasyczny przykład poezji polskiego socrealizmu. Powstał on na potrzeby antologii utworów dedykowanych sowieckiemu przywódcy z okazji jego siedemdziesiątych urodzin. Niemal od razu zyskał dużą popularność i był wielokrotnie przedrukowywany w czasopismach oraz jako odrębna publikacja, a do jego słów powstała kantata na chór męski z muzyką Alfreda Gradsteina. Wbrew opinii niektórych badaczy, którzy widzą w utworze próbę przedstawienia szerokiej perspektywy dziejowej, poemat jest dziełem o wyraźnym nastawieniu panegirycznym. Tym co odróżnia go od „tradycyjnych” form panegirycznych jest konstruowanie opowieści o bohaterze za pomocą serii metonimicznych nawiązań. W swoim panegiryzmie potrafi Broniewski posunąć się do utożsamienia Stalina i rewolucji.