Opinia na temat książki Samotnia

Obudziłem demony przeszłości...
... próbując zaspokoić głód, który odczuwałem na myśl o... samotni.

Samotność. Odpowiadała mi najbardziej. Wbrew pozorom miałem jej tutaj bardzo dużo.

Poszukując prawdy przeskakiwałem z literki na literkę wczytując się w zapisane słowa. Pragnąłem ją odkryć. Chciałem wreszcie ją poznać

Szepty. Wszędzie je słyszałem. Głosy wzburzonych ludzi. Oskarżycielki ton. Grupowa złość, która zapędzała się za bardzo. Od tych szeptów pęczniała mi głowa, a ból był tak niemiłosiernie wielki, że traciłem przytomność. Świat znikał, a ja spadałem w ciemną czeluść nierzeczywistości.

Obudziłem się w... piwnicy. Byłem sam. Na podłodze leżała pusta biała kartka. Obok niej ołówek. Za drzwiami słyszałem czyjś oddech. Ciężki. Rzęził. Świadomość beznadziei sytuacji w jakiej się znalazłem przytłoczyła mnie.

Zostałem sam ze swoimi wątpliwościami pogrążony w świecie niedostępnym dla innych.

Z bohaterkami i bohaterami tej historii połączyło mnie coś czego nie potrafiłem zrozumieć. Nie byłem na to gotowy. Musiałem uporządkować myśli.

Ciężar tej opowieści zagnieździł się w moim brzuchu. Przytłaczał mnie. Mieszał mi myśli powodując szum w uszach i nudności. To co się tutaj działo było złe. Otaczało mnie. Nęciło. Przyzywało... Każdą komórką ciała odczuwałem samotność.

Właściwe tempo narracji umiejętnie budowało napięcie. Mimo to… nie zdążyłem.

Pozostała tylko pustka, która trawiła mnie od wewnątrz. Ta opowieść odłamała mi skrzydła - skrzydła nadziei i wiary w drugiego człowieka i dobro tkwiące w każdej i każdym z nas.

Polecam! Czytaj!