Rzeźnia numer pięć

Do tej niewielkiej ale jakże treściwej książeczki Kurta Vonneguta przymierzałam się już od jakiegoś czasu . Po świetnej , według mojej opinii przeczytanej kiedyś '' Kociej kołysce '', chciałam zmierzyć się z jakąś inną pozycją tego autora , padło na '' Rzeźnię numer 5 '' a właściwie '' Rzeźnia numer pięć , czyli Krucjata dziecięca , czyli Obowiązkowy taniec ze śmiercią .'' Pisarz miał wielkie kłopoty z napisaniem tej książki , chociaż jak wrócił z wojny wydawało mu się iż nie ma nic prostszego jak opisać po prostu to co widział . Vonnegut chciał aby była to powieść antywojenna , jednak wszyscy ludzie z którymi o tym rozmawiał stwierdzali iż jest to bezsens , ponieważ wojny będą zawsze i że '' z równym powodzeniem można próbować powstrzymać lodowce '' . Autor nie bardzo umiał się pogodzić z takim twierdzeniem i aby je jakoś zracjonalizować wymyślił postać którą nazwał Billy Pilgrim . Specyficzne Alter ego autora . Billy był człowiekiem wątłym , wysokim , ale chudym , z wielkim nosem i okularami na tym nosie . Uważany za śmieszne dziecko , wyrósł na śmiesznego dorosłego . Ukończył szkołę średnią potem uczęszczał do wieczorowej szkoły optycznej , ale tylko jeden semestr , gdyż zaraz został powołany do wojska . Podczas ofensywy w Ardenach dostał się do niewoli . Wkrótce wraz z innymi więźniami Amerykanami przewieziony został do Drezna jako bezpłatna siła robocza . Billy więc nie był nikim szczególnym , ale posiadał jedną specyficzną cechę która pozwalała mu odnaleźć się w świecie...

O Jezu, jak dawno temu! Byłam jeszcze w liceum. Myślę, że wszyscy rozumnie czytający powinni zaliczyć Vonneguta.

Zdarza się czasem, że po sięgnięciu do książek określanych mianem klasycznych czy kultowych, odczuwamy pewien rodzaj rozczarowania. Spodziewaliśmy się czegoś, co mocniej nas ujmie, bardziej zachwyci, przytrzyma, zostawi jakiś głębszy ślad, zapadnie w pamięć. A tu... Klapa. Na szczęście, „Rzeźnia numer pięć, czyli Krucjata dziecięca, czyli Obowiązkowy taniec ze śmiercią” nie należy do lektur tego typu. Właściwie aż wstyd się przyznać, że po prozę Vonneguta sięgnęłam dopiero niedawno – może dotychczas od szeroko komentowanej książki odstręczała mnie owa złowieszcza „rzeźnia”? Tak czy inaczej, pewnego dnia, gdy błądziłam po księgarni, moja ręka zatrzymała się właśnie na tej pozycji. I nie żałuję, bo to pewnie początek długiej przygody z twórczością amerykańskiego pisarza. Kompozycja „Rzeźni...” jest wyraźnie szkatułkowa – historia o Billym Pilgrimie, który wypadł z czasu (a w konsekwencji równocześnie przeżywa wszystkie momenty swojego życia) jest treścią książki, która w zamierzeniu miała traktować o bombardowaniu Drezna. Tak naprawdę zaś do dziś stanowi – co jej czytelnicy często podkreślają – jedną z najmocniejszych i najbardziej oddziałujących na odbiorcę lektur antywojennych. Bo jest to książka o wojnie – i o dzieciach (nie tylko młodzieńcach, ale właśnie – dzieciach), które na tej wojnie walczyły. I które zginęły. Śledzimy Billy'ego na przemian w różnych sytuacjach i momentach jego życia – zarówno w czasach wojennych, jak i „szczęśliwego” pożycia małżeńskiego oraz (w co, n...

Wspaniała i kanoniczna klasyka literatury godna braw i peanów. PEAN PIERWSZY - Fabuła uber alles! Książka zawiera w sobie elementy diariusza, science-fiction, czarnej komedii, antywojennego pamfletu, obyczajowego czytadła oraz literatury faktu. Ogarniacie to? Jeżeli nie to łapcie za pierwszy z brzegu egzemplarz i ogarniajcie, ogarniajcie... PEAN DRUGI - Język ostry a zarazem niebiański. Styl autora to popis jego błyskotliwości oraz inteligencji. W "Rzeźni..." mamy zarazem prozę jak i wiersze, szereg językowych powtórzeń (słynne "Zdarza się" w momencie konotacji ze śmiercią), malownicze, kipiące plastyką opisy (cofająca się taśma filmowa a zarazem "cofanie się" wojennych losów Europy, rzeka jeńców wylewająca się z pociągu, płonące Drezno) oraz naturalistyczne opisy za które książkę wpisano na listę "Lektur zakazanych" (wyjątkowa ignorancja i indolencja). PEAN TRZECI - The end is the beginning. Vonnegut, jak na erudytę przystało, zamieścił w swojej powieści szereg skojarzeń, faktów, informacji (krucjata dziecięca, fabryki broni) a przede wszystkim odnośników do historii i popkultury (dziś nazwalibyśmy je "linkami"), które zmuszają czytelnika do wysilenia szarych komórek. Pan V. niczym najlepszy cyrkowiec żongluje konwencjami, co krok zaskakuje swojego odbiorcę, wręcz puszcza "perskie oko" mówiąc: zapomnij o tym co czytasz, za chwilę czeka cię zupełnie coś innego. Co ciekawe, powieść napisana jest prostym "językiem gminu" i połapać się w niej dość łatwo. PEAN CZWARTY I OSTATNI -...

Ksiązka ta poruszyła moje myślenie, pokazała przewrotność wojny........w wojnie i agresor może stać się ofiarą. Wstrząsający opis bombardowanego Drezna. Ksiązke czyta się bardzo dobrze i szybko mimo iż autor skacze w czasie. Polecam naprawdę wszystkim.

Zaczynaja mi sie zlewac ksiazki Vonneguta w jedno. Powstala jedna, wielka ksiazka pisana w tym samym stylu o wszystkim i o niczym. Nie wiem dlaczego, ale tej nie zrozumialam. Bo w sumie jest taka sama, jak kazda inna. A jednak nie.

Genialne łamanie wątków i zaplatanie nimi. Dzięki temu strasznie wciąga ta ksiązka i łatwo,acz dosadnie pokazuje oblicze wojny. Nie nudzisz się też tą wojną ,bo zaraz zostajsze przeniesiony całkiem gdzie indziej.

"Pierwsza wojna światowa, myślisz...ach to już tyle lat. Druga, jeszcze dzis winnych szuka świat. A tej trzeciej , która chce zniszczyć nasze dni-winien będziesz TY!!!" A. K.

Trochę bałem się, jak Vonnegut zakończy tę historię. A zakończył - jak to on - tak, po prostu, jakby nigdy nic.. Niepowtarzalna pozycja, podróże w czasie przedstawione bardzo naturalnie, bez zbędnych ozdobników i względów czysto technicznych. Zaciekawiła mnie postać Trouta, co wyłącznie skłania do sięgnięcia po "Śniadanie mistrzów" i dalszego poznawania twórczości Vonneguta. Fenomen!

Vonnegut pozwala spojrzeć na wojnę i Drezno z nieco innej...nie koniecznie gorszej, za to przerażającej strony, gdzie trudno zrozumieć co jest historią, a co subiektywnym opisem wojny, mieszającym się z groteską i fikcją.

Jedna z ważniejszych książek. Czyta się ją aż za szybko. Po kilku latach chętnie do niej wracam. Magia trudniej rzeczywistości.

Niesamowita podróż - zwłaszcza, jeżeli odwiedziło się Drezno. Śmieszna i smutna zarazem.