Rubież

Marcin Guzek nie spełnił większości oczekiwań, jakie miałem po lekturze pierwszego tomu opowieści o Szarych Płaszczach. Napisał powieść, w której treści starczyłoby na nowelę i wiele wskazuje na to, że bardzo się przy tym spieszył. A przynajmniej tak można sądzić po intrydze równie skomplikowanej jak konstrukcja cepa, braku jakiegokolwiek napięcia w fabule, postaciach nieposiadających indywidualnych cech, schematycznym obrazie świata (pogranicze starego Imperium, najazdy barbarzyńców, zakon rycerski broniący resztek imperialnej świetności) i niekonsekwencjach logicznych w poszczególnych wątkach. Być może komuś spodoba się ta prostota i zwartość fabuły, ale ja odniosłem wrażenie, że autor po prostu za bardzo chciał sobie ułatwić robotę. W fabule wszystko się wszystkim udaje. Nic nie idzie niezgodnie z planem, nie ma żadnych niespodzianek, zakulisowych spisków czy przypadków psujących szyki bohaterom. Tajna misja odkrycia tajemnego wejście do podziemi w mieście strzeżonym przez tajemniczego potwora polega u M. Guzka na przyjechaniu na miejsce, otwarciu wejścia i, co za niespodzianka, krótkiej walce z potworem. Tajne spotkanie Szarych Płaszczy ze zwalczanymi przez nich od lat i śmiertelnie im wrogimi wiedźmami polega na przyjechaniu na miejsce i towarzyskiej rozmowie z nielicznymi objawami nieufności. Walka z superdemonem, stanowiąca (teoretycznie) kulminację całej powieści, zajmuje mniej więcej dwie strony. Całość bardziej sprawia wrażenie napisanego na kolanie streszczenia niż...