Opinia na temat książki Równonoc

"Kiedy organizm się poddaje, świadomość kłamie. Kłamie jak z nut."

Pewnego wieczoru, spokój Justyny zostaje przerwany przez Pawła, starego znajomego, z którym łączy ją przeszłość. Kilka lat wcześniej, kobieta przeżyła tragedię, która odbiła na niej piętno, a wtedy trafiła pod opiekę Dr Wernera gdzie wraz z grupą innych osób zostaje poddana eksperymentalnej terapii. W trakcie tych badań, doktor ginie... I wydaje się, że to nieszczęśliwy wypadek, ale czy na pewno? A może to jeden z pacjentów, który chciał powiedzieć "dość"?

Z książkami Autorki zawsze mam problem, gdyż wprowadza mnie ona w idealną historię, a ja zawsze chce uzyskać końcowy efekt wow, a zazwyczaj jest to takie... meh, czyli było spoko, ale... niestety i tym razem miałam podobnie. Autorka kilka razy próbowała nam wskazać sprawcę, pokazać jak tragicznie byli traktowani bohaterowie jako pacjenci. Kilkukrotnie podkreśla że każdy z nich mógł mieć motyw i wystarczy że jedno z nich nie wytrzymało metod doktora by doszło do tragedii.

Jednocześnie, w większości akcja skupia się na Justynie, której demony też dają znać o sobie, a posiadanie dziecka, które wychowuje na zmianę z byłym mężem, też daje jej jeszcze dodatkowo w kość. Mimo to, ona jest najjaśniejszym punktem w książce. Bo według mnie to najsilniejsza postać w całej książce.

Jednak, to że kilkukrotnie próbowano mnie zmylić i ostatecznie rozwiązanie nie było dla mnie satysfakcjonujące to ocena tej książki jest trochę niższa niż bym normalnie oceniła.