Powrót nauczyciela tańca

Przeczytałam szybko i sprawnie, więc za bardzo wybrzydzać nie będę, jednak od co najmniej paru nieprawdopodobieństw mógł się szanowny autor ustrzec. Irytował mnie główny bohater, nie tyle swoim mazgajstwem - strach wobec śmiertelnej choroby to nie przelewki - co, powiedzmy, niekonwencjonalnymi metodami śledczymi. Policjant na urlopie zdrowotnym, poza swoim terenem, prowadzi quasi-równoległe do oficjalnego śledztwo, kłamiąc i włamując się do domów podejrzanych. Przesada, panie Mankell. W bardziej zbliżonym do rzeczywistości uniwersum Stefan powinien dostać ostro po łapach.

Intuicja coś mi zaczyna szwankować. Sięgając po tę książkę podejrzewałem... nie, byłem pewien, że będzie mi się ją świetnie czytało, że wciągnie mnie bez reszty. Sprawiło to samo nazwisko autora- nie czytałem żadnej jego książki, ale jego nazwisko pojawiało się co jakiś czas na różnych portalach, czy w prywatnych rozmowach, a zawsze otaczał je jakby nimb geniuszu czy świętości.

Tak jest drogie dzieci, w ten sposób papcio Klakier dał się oszukać magii nazwiska. Pamiętajcie! Nie próbujcie tego sami!

Ciężko mi zacząć od wymieniania wad, bo właściwie wszystko w tej książce jest sknocone, a plusów niestety nie widać- wybrane elementy prezentują poziom najwyżej mierny, bo do dobrego im brakuje kawał drogi. Więc może "plusy": eeee, ech.. może początek powieści? Zawiązanie akcji? Tak, to by się zgadzało- to dwa jaśniejsze punkty. O, to może i twarda okładka- jeśli do reszty opuści cię cierpliwość i ciśniesz ją ze wstrętem byle gdzie, to jest mniejsza szansa, że ją uszkodzisz. Zatem "plusy" mamy odbębnione.
Niestety, tej książki praktycznie nie da się czytać, a przynajmniej mi szło to nieludzko opornie. Główny bohater- Stefan Lindman, jest postacią tak groteskowo nakreśloną i tak irytującą, że z chęcią bym przeczytał jak dostaje kulkę w potylicę już w połowie tego "dzieła". Pomimo tego, że nie posiada szklanej kuli, to cechuje go nadludzka wręcz intuicja i potrafi powiązać wątki, które nijak do siebie nie pasują- w czym wymiernie pomaga mu autor, bo doprawdy...

 Porządny kryminał uznanego i mającego swoje grono fanów , zmarłego dwa lata temu , Mankella Henninga . To moja trzecia książka tego autora i przyznaję że mi się podobała . Konstrukcja całej kryminalnej intrygi i zabójstwa , wprost przednia . Jednak przyznaję że Stefan Lindman niemiłosiernie mnie irytował . Facet zachowywał się co najmniej dziwnie i wkurzająco . Chyba dość subiektywnie solidaryzowałam się z biedną '' kiwaną '' przez niego Heleną i to podwójnie . Po pierwsze , Helena to kobieta , tak jak ja i jest Polką , znowu tak jak ja :) . A ten typek wredny , łaskę robił że do niej raczył zadzwonić , okłamywał ją , ale po pocieszenie , przytulenie i z brudnymi ciuchami to do niej leciał . Nie wiem czy tak reagują i zachowują się wszyscy faceci u których lekarz stwierdzi guza na języku , ale Stefanek mocno przesadzał . Zawodowo znowu , też autor za bardzo mu '' pomagał '' . Stefan bowiem , zaznaczmy na zwolnieniu lekarskim i zupełnie nie w swoim zasięgu zawodowym , albo się włamuje , albo zupełnym przypadkiem , zawsze trafia na coś ciekawego i bardzo ważnego dla śledztwa . A to teczkę z ważnymi dokumentami , a to mundur SS w garderobie starszej pani . Jednak mimo wszystko oceniając całość , uważam że jest to niespieszny , rozbudowany , dokładny i estetycznie napisany kryminał . Zresztą , ciągle mam takie dziwne wrażenie , że wątek kryminalny jest tu tylko niejako '' tłem '' do pokazania , że mimo upływu tylu lat od czasów II Wojny Światowej , skrajnie prawicowe ugrupo...