Grząskie piaski

Książka ta jest dla mnie przykładem, że czasami trzeba trafić z lekturą we właściwy czas, żeby móc ją docenić. Zaczęłam czytać (słuchać de facto) "Grząskie piaski" dwa lata temu i oprócz kilku fragmentów, które zapadły mi w pamięć, reszta nie wydała się szczególnie interesująca. Wręcz autor mnie irytował ciągłym powracaniem do kwestii składowania odpadów radioaktywnych. Temat ten powraca co rusz, odnosiłam wrażenie, że Henning Mankell ma jakąś obsesję i niepotrzebnie się powtarza. Odłożyłam więc lekturę na później.

Teraz, po zaledwie dwóch latach, Mankell przestał mnie drażnić, wręcz przeciwnie, zachwyciłam się słuchając wspomnień autora. Wydał mi się bardzo bliski, podobała mi się jego wrażliwość, spostrzegawczość i erudycja. Z tekstów wyłania się obraz człowieka bardzo aktywnego, zaangażowanego na wielu polach i jednocześnie ogromnie refleksyjnego. Bije od niego coś w rodzaju naturalnie praktykowanej uważności. Zazdrościłam autorowi umiejętności zauważenia tylu istotnych chwil i umiejętności opisania ich. Szczególnie zapadły mi w serce teksty w rozdziale o drodze do Salamanki i bezdomnych braciach.
Chociaż przez całą książkę przewija się motyw reakcji autora na zdiagnozowanie u niego raka płuc z przerzutami i kolejnych etapów leczenia, lektura nie jest smutna. Deklaracji autora o tym, że nie wierzy on w życie po śmierci, nie odebrałam jako rozpaczliwej i pełnej bólu. Bił z niej raczej spokój. Czułam w słowach wdzięczność za dobre życie, które miał autor. To by...