Głębia

Miałam kilkuletnią przerwę w czytaniu Mankella. Trudno mi było bowiem przywyknąć do nieobecności Autora, jednego z tych najbardziej przeze mnie cenionych, ukochanych po prostu. „Grząskie piaski”, które powstawały już w trakcie Jego choroby, czytałam ze łzami w oczach. Rozstanie z Kurtem Wallanderem przeżywałam jak rozstanie rzeczywiste. W moim księgozbiorze znajdują się wszystkie książki Henninga Mankella, z wyjątkiem bodajże dwóch opowieści o Joelu dla dzieci. Wśród kilku jeszcze przeze mnie nieprzeczytanych była „Głębia”. I w ten wyjątkowo zimny maj przyszła na nią pora.
Długo nie mogłam wgryźć się w lekturę. Długo nie chciało pojawić się to tak dobrze znane mi wrażenie, że czytając Mankella czuję się jak w domu. Czy to jest pierwsza Jego książka, która nie przypadnie mi do gustu – myślałam? Wydawało mi się to niemożliwe, niewyobrażalne. Nie chciałam w to uwierzyć i w końcu pokornie stwierdziłam, że w tej powieści na pewno COŚ jest – tylko ja zwyczajnie tego nie widzę i nie rozumiem.
Czytałam więc dalej, zapadając się coraz bardziej w bagno. W głębię, w której pogrążony jest (czy też w głębię, którą nosi w sobie) także główny bohater – Lars Tobiasson-Svartman. Jest on inżynierem szwedzkiej marynarki wojennej i dokonuje pomiarów głębokości na morzu w celu sprawdzenia dotychczasowych szlaków i wytyczenia nowych dróg dla okrętów wojennych. Zdolny, dokładny, solidny fachowiec, któremu ufa dowództwo. Jednocześnie człowiek o wypaczonej osobowości, odrażający, socjopata, ...