Powiedziała, że nie żałuje

Tej książki nie planowałam czytać, tematyka wojny to raczej wątek, od którego stronię.
Co zatem zdecydowało, że podjęłam się tego zadania, a raczej przyjemności? Świadomość, że nie zawiodłam się jeszcze na żadnym tytule Serii Skandynawskiej bardzo mi pomogła.

I cieszę się, że los skrzyżował nasze drogi, bo o tej książce nie da się pisać inaczej jak w samych superlatywach. Ta opowieść ma w sobie coś hipnotyzującego, kipi czytelniczym uzależnieniem, a wszelkie próby odłożenia jej w trakcie były niczym walka z wiatrakami.

Napisana z dużą dozą literackiego dystansu historia pewnego powrotu do ojczyzny i wojny widzianej oczami kobiet. Pędzone niczym stado bydła, niektóre bez butów, bez włosów, pohańbione i nazwane szwabskimi kurwami szły przez spalone wsie, szukały schronienia w zburzonych domostwach, przeprawiały się przez rzeki. Upokorzone i głodne błądziły wśród zaminowanych dróg nocując w błotnistych okopach, czy na wilgotnym igliwiu. Te pięć bohaterek mierzyło się ze strachem i niepewnością, jak zostaną osadzone po powrocie, jak ponownie wejdą w buty dobrej żony, czy matki.
To historia nasączona ogromnym bólem, poczuciem winy, ciągłą niepewnością, splata wspomnienia z trudem wędrówki.
Obserwujemy jak postawy tych kobiet powoli ewoluują - od strachu po całkowitą obojętność.

Nie mogło zabraknąć tu surowego klimatu Północy - na własnej skórze odczujemy wszechobecną wilgoć, błoto i mroźny wiatr.

Nietuzinkowa i wyjątkowa to hist...