Poświata

PRZEDPREMIEROWO.

Michael Chabon to niezwykle popularny autor powieści, których nie można zaszufladkować do żadnej kategorii. To autor między innymi „Cudownych chłopców”. Od tej powieści właśnie zacząłem poznawać jego twórczość. A później był”Związek żydowskich policjantów” i pisarz ten pozostawał w sferze moich zainteresowań. Kiedy więc zaistniała możliwość zapoznania się z kolejną jego powieścią, przystąpiłem do lektury.

„Poświata”, jest to książka, w której pisarz zawarł wspomnienia swojego dziadka, który między innymi na łoży śmierci dzielił się swoimi przeżyciami z wnukiem. A człowiek ten miał doprawdy niezwykłe życie. Poczynając od żydowskich przodków, po nazistów, a zwłaszcza pewnego naukowca, którego prace nad pewną rakietą mogłyby zrewolucjonizować świat. To opowieść o wojnie, o śmierci, miłości, o życiu w Ameryce. To także wgląd w historię świata, która przewija się przez całą opowieść.

Autor już na wstępie zaznacza, że nie cała powieść jest prawdą. To często zmyślenia i niedomówienia, pasujące do ogólnej koncepcji książki. Lot na Księżyc, koszmar Holokaustu, wojna i o wiele więcej.
Pisarz snuje swoją opowieść w takim stylu, że trudno się oderwać od tej powieści. To dzieło trzeba poznać, aby zrozumieć, czemu jest to tak interesujące. Przypomina to trochę przygody pewnego barona, który w opowieści ze swojego życia lubił wplątywać wątki, które żadną miarą nie mogły się wydarzyć. Ale taki urok tej publikacji. Polecam, nie tylko wielbiciel...

Książka może i dobra, lecz nie dla mnie. Po świetnym początku zaczęła mnie nużyć. Przegadana, rozwlekła. Oczywiście świetny styl Chabona, dowcip i ironia, lecz zbyt rozwlekłe opisy. Napięcie ginie, siada akcja. "Związek żydowskich policjantów" był pod tym względem znacznie lepszy. Też nie czytało się łatwo, lecz z zainteresowaniem. A "Poświatę" porzuciłam w połowie. Nie dałam rady. Michaela Chabona mam już z głowy.