Poświata recenzja

Rzadko bywa tak, że po skończonej lekturze nie jestem w stanie określić czy książka, którą właśnie skończyłam czytać/odsłuchiwać podobała mi się czy też nie.
Tak jest w przypadku "Poświaty" Michaela Chabona. Gdy wybrzmiały ostatnie zdania tej powieści czytane przez Filipa Kosiora, którego wręcz wielbię jako lektora w głowie miałam zamęt. Dałam sobie kilka dni na przemyślenia i ocenę (oczywiście subiektywną) tej powieści jednak na niewiele się to zdało. Z jednej strony wciągnęła mnie historia dziadka autora, utkana z faktów, półprawd i łgarstw, o czym uczciwie pisarz wspomina na wstępie. Z drugiej zaś jej chaotyczna i nielinearna struktura spowodowała, iż słuchałam tej opowieści w ciągłym napięciu, aby nie zgubić się w wątkach które za nic miały chronologię. Było to niezwykle męczące na dłuższą metę i przyćmiewało radość z obcowanie ze skądinąd świetnym tekstem w znakomitej interpretacji.

Czytelnik wsłuchuje się w historię starego człowieka, który przegrywa walkę z chorobą. Rychłe odejście z tego świata jest dla niego pretekstem do snucia wspomnień i podzielenia się z wnukiem długo skrywanymi tajemnicami rodzinnymi. Bohater nie jest jednak typem gawędziarza. Jego opowieść snuje się nieśpiesznie, jest pełna luk, przeskoków czasowych i przemilczeń. Z tych fragmentów, które słyszymy sami musimy odtworzyć historię amerykańskiego Żyda, zakochanego bez pamięci w kobiecie z mroczną przeszłością, którego marzeniem jest lot na księżyc. Jest on świadkiem ważnych wydarzeń XX wieku: wojny, gwałtownego rozwoju technologii, wyścigu zbrojeń. Ta wielka historia, przeplata się z osobistymi dramatami bohatera z których najbardziej dotkliwym jest choroba jego ukochanej, kładąca się cieniem na całe jego życie.
Nie poddaje się on jednak walcząc o swoją rodzinę z oddaniem zaliczając więcej upadków niż wzlotów.

Historia ta, z pozoru zwyczajna a miejscami nawet nudnawa ma w sobie jednak pewną magię. Pokazuje, że życie każdego z nas to gotowy materiał na opowieść, która przekazywana z pokolenia na pokolenie będzie cennym świadectwem naszej obecności na ziemi a nasze dzieci i wnuki, jeśli będą chciały, mogą nieść ją dalej.