Pokolenie Ikea

Książka reklamowana jako: ,,opowieść o ludziach, którzy pracują po to, aby spłacać kredyty, rozczarowani rygorystycznym, sprzedanym za namiastki szczęścia, życiem’’ oferuje nam przemyślenia i mądrości rodem z rynsztoka:

,,Wieeeeelki cyc. Niczym maciora przy warchlakach. Inaczej bym się z nią nie umówił. W sumie trochę za tłusta. Mogłaby spuścić z pięć kilo. Czy to uczyniłoby ją szczęśliwą? Nie wiem. Czy to by uczyniło mój orgazm pełniejszym? Z całą pewnością.’’

Główny bohater nie tylko jest intelektualną i emocjonalną amebą. Jest w dodatku męską szowinistyczną świnią, która kobiety traktuje jako kawał ,,mięsa do ruchania’’. Pozuje na ,,zimnego skurwysyna’’, a tak naprawdę jest zwyczajnym bucem i nieobytym chamem. Męskości jest w nim mniej więcej tyle, co w słoiku dżemu truskawkowego.

Ilość przekleństw występujących w narracji jest niewspółmierna do treści – nie można tego wytłumaczyć chęcią podkreślenia pewnych myśli czy próbą emocjonalnego podejścia do omawianego tematu. Wydaje mi się, że w zamyśle autora miało być ,,cool i zabawnie’’, a zamiast tego ,,wyszło jak zwykle’’, czyli źle.

Podejrzewam również – patrząc na pseudonim twórcy tego wątpliwej jakości dzieła – że ,,Pokolenie Ikea’’ było w pewien sposób inspirowane ,,Pokalaniem’’ Piotra Czerwińskiego. Cóż. I to nie wyszło. Bo ,,Pokalanie’’ jest książką skierowaną do konkretnego odbiorcy i z konkretnym odbiorcą korespondującą, natomiast ,,Pokolenie Ikea’’ mogliby czytać Rycerze Orta...

Jakbym mogła wystawić minusową ocenę temu badziewiu to bym to zrobiła bez wahania. Nikt mnie nie ostrzegł, że autor jest mizoginistycznym bucem z wysoce wąskim zakresem poznawczym, bo normalnej osobie z poglądami uwzględniającymi szacunek do drugiego człowieka byłoby niezwykle trudno stworzyć tak paskudne postacie, z głównym bohaterem na czele. Rzeczywistości nie ma tam zbyt wiele chociaż widać, że autor bardzo się silił na wykreowanie prawdziwych, twardo zarysowanych charakterów. Wyszło to bardzo słabo i przedstawia autora jedynie jako „egoistyczną, samolubną pseudo imitację mężczyzny, dupę wołową pozbawioną godności i czci, a nazwanie go idiotą byłoby obrazą dla głupich ludzi” (cytat z tejże książki).

"Pokolenie Ikea" to książka, po którą chwyciłam ze względu na jej tytuł oraz jej opis. Obiecywała wiele, a dostałam obrzydliwe zwierzenia niewyżytego radcy prawnego, który jedyne o czym myśli to cycki i kobiety. Autor zdołał również obrazić wiele kobiet w książce (w tym mnie samą). Zdecydowanie nie polecam. Strata czasu.

Przeciętna to dobre słowo na określenie tej książki. Można było się pośmiać, ale nie za dużo. Było kilka trafnych spostrzeżeń odnośnie ludzi, szybko się czytało, ale... no właśnie, gdy zobaczycie tę książkę na straganie w kufrze z 5 zł, można się nad nią zastanowić, ale na więcej bym nie liczyła.

Czarny pracuje w renomowanej kancelarii mieszczącej się w stolicy. Jest już po trzydziestce, auto i mieszkanie sfinansowały mu bank, a podejście do życia ma dość hedonistyczne. Związki dla niego trwają maksymalnie jedną noc i nie widzi w tym niczego złego. Przyjaźnie ceni, bo zdaje sobie sprawę, że jest o niełatwo. Język ma niewyparzony, nie owija w bawełnę, a seks traktuje jako hobby i bardzo dużo o nim myśli. Ma ciekawe przygody, jeszcze ciekawsze spostrzeżenia i zabiera nas do swojego świata, któremu daleko do romantycznych realiów.

„Pokolenie Ikea” to książka pierwotnie wydana w 2012 roku. Obecnie, jedenaście lat później, doczekała się ekranizacji oraz wydania z odświeżoną okładką, oraz dodatkami filmowymi. Doskonale pamiętam, gdy czytałam ją wiele lat temu, mając jeszcze zupełnie inne spojrzenie na świat i związki, i w pewien sposób mnie wręcz bulwersowała. Obecnie, zapewniła mi świetną lekturę, a obraz w niej przedstawiony, to krótkie, aczkolwiek dosadne podsumowanie czasów, w jakich przyszło nam żyć. Nad wyraz rzeczywiste. I przez to tak kontrowersyjne, bo mimo wszystko mało jest osób, które decydują się głośno mówić o datach ważności związków, zdradach, zamiłowaniu do imprezowania, alkoholu czy szybkim, nic nie znaczącym seksie, a już na pewno nie tak dosadnie. I choć styl pisania Autora przez lata ewoluował, dojrzewał wraz z nim samym, to już w tej pierwszej jego książce odczuwamy niebywałą lekkość jego pióra, brak granic w poruszaniu jakichkolwiek tema...

Czarny to trzydziestokilkuletni prawnik renomowanej kancelarii, który za cel postawił sobie zapełnienie spisu kochanek imionami na każdą literę alfabetu. Jego podejście do życia, zwłaszcza w relacjach damsko-męskich zmienia się, kiedy jego koleżanka z pracy Olga, daje mu jasno do zrozumienia, że jest nim zainteresowana.
O książce słyszałam już jakiś czas temu, ale zainteresowałam się nią dopiero teraz, po tym jak usłyszałam, że na jej podstawie powstaje film. Gdybym przeczytała tę książkę w okresie kiedy została wydana, tj. w 2012 roku w ogóle nie trafiłby do mnie jej przekaz, bo wtedy miałam 20 lat i zdecydowanie nie należałam jeszcze do pokolenia ikea. Dzisiaj jestem już po 30 i w 100% trafia do mnie to, co zawarł w swojej książce Piotr C. Mało tego potwierdza to, co już kiedyś usłyszałam na temat facetów z ust innego mężczyzny. Ta książka nie jest arcydziełem, które aspiruje do bycia lekturą szkolną (aczkolwiek na wychowanie do życia w rodzinie można by ją gdzieś upchać). Jest to po prostu lekka opowiastka o naszym pokoleniu, którą można potraktować na serio, bądź z przymrużeniem oka. Ja się bawiłam bardzo dobrze podczas odsłuchu, dlatego też oceniam ją wysoko, bo daję 10/10.

Z tymi bardzo popularnymi książkami, które zdobywają wielu zwolenników mam prawie zawsze jeden problem – nie do końca przypadają mi do gustu. Tak samo było w przypadku „Pokolenie Ikea”. Książka co prawda w jakiś sposób oddaje realia obecnego społeczeństwa, które wszystko ma tymczasowe, począwszy od pracy, mieszkania aż po związki czy przyjaźnie. W dość specyficzny sposób rozmowy postaci, przemyślenia i przytaczane opowiadania przez głównego bohatera, przekazują czytelnikowi realia jakimi rządzi się teraz świat. I może gdzieś w tym wszystkim jest jakiś większy sens, który tak przedstawiony trafi do odbiorców – do mnie jednak niezupełnie przemówił. Wszechobecna wulgarność wypowiedzi, ogromny chaos w tym wszystkim sprawiał, że ciągle gubiłam gdzieś główny wątek, byłam rozporoszona. Nie zrobiło to na mnie zbyt dużego wrażenia, momentami byłam zniechęcona do książki. Niemniej jednak film obejrzę chętnie – wydaje mi się, że to nieliczny przypadek kiedy ekranizacja będzie lepsza niż powieść. Jestem bardzo ciekawa jak zostanie to wszystko przedstawione na ekranie.

Pokolenie Ikea i Pokolenie Ikea Kobiety. Dostałam te książki na święta, bo chociaż nie są najświeższe to jeszcze ich nie czytałam. Czarny, to typowy samiec i choć myślałam, ze nic mnie już w życiu nie zdziwi to jednak on mnie zdziwił. 😅 Trochę nie dziwię mu się, że nie chce się facet ujawniać. Książki pełne prowokacji i „miastowego życia”. Korporacja, seks i namiastka szczęścia. Nic dziwnego, że długo te książki były bestsellerami. Czyta się je ekspresowo. Obydwie zajęły mi niecałe 2 dni. Na krótką podróż? Ideolo. #czarny #pokolenieikea #pokolenieikeakobiety @wydawnictwo_novaeres #czytamwszedzie #czytambolubię #książkaobyczajowa

Wciągająca.
Lekka i przyjemna pozycja, dla fanów prawdziwej rzeczywistości.