Podwójna gra

To moje kolejne spotkanie z familią Beckettów z Beckett Hall. Nie pierwsze i nie ostatnie. Może, gdyby zamiast skakać wybiórczo po tomach niczym pchła, zaczął je czytać jak należy, od początku - kolejne części łamigłówki łatwiej składałyby się w całość. Ale, że ja to ja, więc jest jak jest. "Podwójna gra" to przyjemne czytadło na przyzwoitym poziomie. Niezobowiązujące, relaksujące ale nie odmóżdżające. Lekka, niewymagająca lektura na wieczór. Chociaż, nie ukrywam, że ciekawi mnie finał tej iście piekielnej szarady. Także, jako rzecz do poczytania - jestem z książki zadowolona.
Ale, niestety polskie wydanie "Podwójnej gry" ma swoją dużo gorszą, wręcz tragiczną stronę.
Ebooka z grudniowego pakietu Harlequina otwierałam uzbrojona w notes i długopis - bo jako się kiedyś rzekło, od dobrych kilku miesięcy wydawnictwo Harper Collins Polska nie wypuściło ani jednej książki bez zestawu kompromitujących błędów. Powtarzam: Ani jednej.
"Podwójna gra" nie okazała się w tym względzie wyjątkiem.
Pozwolę sobie wypunktować, bo szlag mnie trafia:
- przestań rzuć ten warkocz,
- gdyby to zależało od niego, Chelfhama i jemu podobne kanalie straciłyby wszelkie przywileje,
- usiadała,
- zielone źrenice,
- Nie, wyjeżdżaj. Nie wracaj do Becket Hall,
- jasny ogląd sytuacji,
- pokarzesz mi go,
- zwróciła mi to uwagę,
- pojawił się o tej prze,
- rościć jakiekolwiek praw,
- bardzo niespotykane
Wymieniam najbardziej rażące dla mnie.
...