Opinia na temat książki Pieśń zemsty

„Pieśń zemsty” –to druga część historii o Białookiej. Bardzo się cieszę, że ta historia jest trylogią, a tomy liczą po 600 stron. Totalnie, kapitalnie, świetna historia - wiem, wiem dużo przymiotników, ale pustynna na to zasługuje.
Historia jest kontynuowana, Zirra szuka zemsty na Eristi- relikwiarzu, który porwał jej siostrę zamieniając ją w poddaną sobie kukłę..Ta z kolei pragnie odszukać i zniszczyć Boginię Erkal, od której ona jak i wszystkie Pustynne otrzymały dar widzenia. Dookoła też dzieją się polityczne rozgrywki, wszystko się przeplata i ma ze sobą związek. Spiski i manipulacja.
Lubię styl pisania autora, ponieważ jest lekki i bardzo obrazowy. Dialogi między postaciami nie są wymuszone, a bardzo realistycznie oddają relacje między postaciami . Plusem jest dla mnie to, że mimo uczuć jakie się pojawiają, nie wchodzimy bohaterom do alkowy- w domyśle coś jest, ale nie to jest w tej historii do opowiedzenia.
Bohaterowie są różni, nie ma kryształów, każdy z nich ma swoją przeszłość ( w większości ją poznajemy) Ciekawi mnie Stauros, który wydaje mi się trochę praworządnym naiwniakiem, teraz będzie go napędzała zemsta niespełnionej miłości - więc może być różnie.
Niestety, z niektórymi postaciami przyjdzie się nam pożegnać – ten zabieg bardziej urealnia opowieść i stawią ją na wyższy poziom zwłaszcza, gdy postacie są z „naszego” obozu.
Tak samo jak pierwszą część i tą oceniam bardzo wysoko i nie mogę sie doczekać jak autor zakończy całą historię. Intryguje mnie poszukiwana Bogini Erkal, ponieważ nie jest to takie zero- jedynkowe. Okaleczona Bogini daje, ale też zabiera...Eristi chce to zakończyć, chociaż sama jest spod ciemnej gwiazdy. Ciekawa jestem co dalej się wydarzy..
Powiedzonka Karamisa „ niech to szadź” przyswoiłam do tego stopnia, że używam wżyciu codziennym przy podniesionym ciśnieniu :P