Piękni dwudziestoletni

Książka – legenda autora - legendy kilku pokoleń Polaków.

W latach mojej fascynacji Hłaską, Stachurą czy Wojaczkiem o „Pięknych dwudziestoletnich” krążyły opowieści. Nie znałam nikogo, kto widziałby tę książkę, ale wszyscy o niej słyszeliśmy. Książka ukazała się w Paryżu w 1966 r., w Polsce miała być wydana w połowie lat osiemdziesiątych, ale ponoć po ocenzurowaniu, zostało tak niewiele tekstu, że nie było czego wydawać. Ostatecznie „Piękni dwudziestoletni” ukazali się nakładem Wydawnictw ALFA w 1988 roku, czyli 22 lata po wydaniu paryskim. I wtedy dopiero mogłam się przekonać, że książka ta istnieje naprawdę, że nie jest li tylko efektem „głuchego telefonu” czy opowieści ludowej przekazywanej z ust do ust. Stałam się jej właścicielką po wielu targach i handlu wymiennym z miłośnikiem polskiego punk rocka :). Wtedy połknęłam tę książkę, jako wielbicielka autora (co ukierunkowało mój odbiór na nieco inną perspektywę).

Teraz, tę opowieść będącą „prawdziwym zmyśleniem”, odebrałam jako fascynujące świadectwo epoki. Z niekłamaną przyjemnością dałam się porwać opowieści Hłaski o Polsce lat pięćdziesiątych oglądanej i opowiadanej z perspektywy krajowej i emigracyjnej, o twórcach kultury i pisarzach mu współczesnych, o doświadczeniach, spostrzeżeniach i przemyśleniach autora, o wszystkim… Taki długi monolog, z gatunku tych, które nie zawsze kończy nadchodzący świt... Nie raziły w tej opowieści powtórzenia, wtrącenia, powroty do tego, co już było. Nie raziły stylistyc...

Hłasko napisał coś, co jest zarazem ironiczne, prawdziwe, niby żałosne, ale tak naprawdę genialne. Historia jego życia, która może i w miejscach jest zmyślona, pokazuje jedną prawdę, tę historyczną. Ostatnio przeczytałam, że zawód pisarzy, to zawód największego ryzyka. Dużo samobójców, marnie kończących ludzi. Hłasko odkrył to lata temu. Warto poznać jego twórczość.

Wreszcie osobiście postanowiłam zmierzyć się z tą książką-legendą. Niestety okazało się, że pomimo kilku dobrych fragmentów cała opowieść jest po prostu nudna... Chyba zbyt wiele oczekiwałam od tej historii i jej autora. A szkoda. Mogę się utożsamić jedynie ze zdaniem "Nie jestem pewien do dzisiaj, czy między fizyką, algebrą i matematyką i chemią zachodzi jakakolwiek różnica i nigdy się tego nie dowiem".

Moje pierwsze spotkanie z Markiem Hłaską wywołało mieszane uczucia. Problem, jak sądzę, polega na tym, że "Piękni dwudziestoletni" to niekończąca się sinusoida - są fragmenty, które zapierają dech w piersiach swoją dobitnością, zjadliwością i dystansem do rzeczywistości, ale są też takie, które powodują opadanie powieki. Na szczęście lub nieszczęście, nie jestem pewna, których jest więcej.

Coz.... chyba zbyt wiele oczekiwalam od tej pozycji. Bez watpienia Hlasko to autor bardzo blyskotliwy, potrafiacy poslugiwac sie jezykiem. No i robi to po mistrzowsku. Dla mnie jednak troszke za malo...Po årzeczytaniu ksiazki odczuwalam jakas pustke i niedosyt. Niemniej autor zaintrygowal mnie. To moje pierwsze z nim spotkanie - na pewno bedzie nastepne!!!!!

Stwierdzam, iż książka warta jest uwagi, ponieważ zawiera fakty historyczne i opisuje życie za czasów commies, aczkolwiek nie wciągnęła mnie... Sięgnę może po nią jeszcze innym razem...

Przeczytałam, bo "wypadało".