Pięcioro małych Indian

Odebrani rodzicom za młodu przeżyli piekło, a gdy w końcu uwolnili się od budynku szkoły z internatem dla rdzennej ludności, doświadczenia z tego miejsca nigdy nie opuściły ich głowy. Poniżanie, przemoc i gwałty. Gdy dorasta się w takim świecie, niemożliwe jest, by się z tego otrząsnąć, a jednak bohaterowie robią, co mogą. Próbują odnaleźć się w zwykłej codzienności, choć rasizm wciąż im towarzyszy. Spotykają się z nim, gdy szukają pracy, wynajmują mieszkanie, idą do restauracji czy próbują podwyższyć swoje kompetencje zawodowe. Mają minimum praw, a nawet to bywa kwestionowane. I dlaczego? Bo należą do rdzennych mieszkańców Ameryki?

Powieść Michelle Good ukazuje ogromnie ważną perspektywę. Autorka przedstawia to, co najgorsze i to, co najpiękniejsze — jak trudna walka o swoje prawa oraz uparte trzymanie się na powierzchni życia. Tyle że jak sam temat oraz detale zasługują na pochwałę, tak cała reszta prezentuje się przeciętnie. Ot, coś do poczytania, ale niezbyt angażującego literacko. Styl prosty, bohaterowie z minimalnymi kolorami, opisy, które nie są ciekawe. Lektura się dłuży, ale temat wciąż na tyle ważny, że wypada chociaż spróbować stawić jej czoła.

.
przekł. Elżbieta Janota
.

Co tłumaczka zaznacza, w tekście wiele razy pojawia się słowo „Indianin" przez wzgląd na to, w jakich latach dzieje się akcja powieści. I tak jak w książce jest to w pełni uzasadnione, to w dzisiejszych czasach używanie go nie powinno mieć miejsca. Także w ...

Trochę się bałam tej historii, jej kalibru i tematyki. Teraz, gdy na jaw wychodzi bestialstwo wobec rdzennych mieszkańców Ameryki, a my zastanawiamy się jak w imię boga, może dochodzić do takich czynów, ta książka jest czymś potrzebnym. Nie jest to opis wydarzeń, które działy się w szkole, a opowieść o życiu po. Po traumie, po oderwaniu od korzeni i od rodziny, po krzywdzie fizycznej i psychicznej.

To bardzo dobra powieść. I chociaż nie możemy się w niej doszukać brutalności, tak o krzywdach czytamy między wierszami. Według mnie to dodaje jeszcze więcej bólu tej książce. Bo ta książka boli, boli bezradność dzieci i ich rodzin, a równocześnie budzi w nas gniew, na system i Kościół Katolicki.
A co do samej formy w jakiej opowiedziana jest ta historia, to autorka oddała głos piątce wychowanków, każde z nich próbuje radzić sobie w życiu, z różnym skutkiem. Ich wątki przeplatają się między sobą, i splatają. Żadne z nich jednak nie czuje się szczęśliwe, a piętno noszą do końca życia.

Książkę można określić jako obyczajową, ale już nie łatwą czy przyjemną. Chociaż czyta się ją bardzo dobrze, to przez ładunek emocjonalny jaki niesie, nie jest lekka. Czy polecam? Jak najbardziej. To książka, która wywołuje emocje, otwiera oczy i nie daje o sobie zapomnieć.