Pan Samochodzik i skarb Atanaryka

Goci - jedno z największych plemion wschodniogermańskich, które opanowało Europę, a jego ślady, czy to językowe, czy też archeologiczne znajdujemy na terytorium Polski (kamienne kręgi w Odrach i Węsiorach - kultura wielbarska)
Atanaryk - naczelnik gocki, który walczył i przyjaźnił się z Rzymem, ale również oparł się Hunom.
Jeśli ktoś interesuje się tym okresem historycznym znajdzie tu część informacji, gdyż na ich bazie pan Tomasz, jeszcze dziennikarz, razem z nudzącym się wiecznie bratem i ekipą archeologów znajdują część skarbu Atanaryka. Mamy tu trochę więcej przygody, zarysowuje się złośliwość pana Tomasza (tabletki laxigenu). Trochę rażą przydługawe informacje na temat sporów między uczonymi niemieckimi, a polskimi, na temat wyższości Słowian i Gotów (teraz je inaczej odbieram niż kiedy czytałam po raz pierwszy).

Tu Nienacki (a właściwie Nowicki) dopiero się rozkręcał z pisaniem. Dużo informacji, ale słabsza fabuła. Samochodzikiem Tomasz NN zostaje dopiero w "Wyspie Złoczyńców" kiedy otrzymuje wehikuł w spadku po wuju Gromille. Tam też pojawiaja się harcerze.

Nie jestem zbytnią miłośniczką roślin doniczkowych (z wzajemnością), więc i sprawa skradzionego fikusa nie za bardzo przypadła mi do gustu. Historia ta zawiera sporo elementów, które idealnie grały w późniejszych przygodach Pana Samochodzika, tutaj jednak jakby czegoś brakowało. Nudno było trochę, niestety.

Chociaż sposób na wrogów był niezły, "pięć pastylek laxigenu" i świat byłby prostszy :D Quidquid agis, prudenter agas et respice finem!

"Skarb Atanaryka" to jedna z tych książek Nienackiego, do których wracałam najrzadziej jako dziecko i ponowna lektura po latach nie poprawiła mojego zdania o niej. Wiem, że teraz włączono tę książkę do serii, jednak moje wydanie przygód pana Tomasza zaczyna się od "Wyspy złoczyńców" i tak już pozostanie dla mnie na wieki.

"Skarb Atanaryka" polecam głównie fanom Pana Samochodzika i to raczej w ramach ciekawostki, gdybym zaczęła swoją przygodę z Panem Samochodzikiem od tej książki, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po pozostałe.

Mniej przypadła mi do gustu niż inne książki z serii Pan Samochodzik,ale warta przeczytania.

Ciekawa, choć zbyt krótka...xD

super