Autobiografia w wysokim stopniu oddaje walory właściwe najlepszym utworom Dumasa: żywą narrację, nerw dramatyczny przejawiający się zwłaszcza w chętnie stosowanych dialogach, niezbyt głębokie, ale doskonale uchwycone, wyraziste sylwetki. Jednym słowem nie jest to, co prawda, powieść, ale pasjonująca opowieść o wydarzeniach i ludziach, tym razem nie fikcyjnych, lecz rzeczywistych.