Ostatnie zapiski Thomasa F. dla ogółu

Czego można dowiedzieć się o „Zapiskach” z internetów? Że najpierw nieco z Kafki, a później o życiu starszego mężczyzny. Że wspaniale, że porywa. Więc po co Wam słowa moje pospieszne na sześcianach stukane? Podpisuję się przecież pod, a nawet nad. A zatem dziękuję za uwagę, finito.

Tyle że Askildsen jest duszny, oblepiający. Umiejętnie dozuje poczucie grozy, przesącza między zdaniami odliczone jak w kroplówce dawki rozlewającej się w umyśle Carla Langego paniki. Sieje zamęt w odbiorze tej skromnej przecież nowelki. Każdy szczegół urasta do monstrualnych rozmiarów. Był gdzieś, kupował coś? Dlaczego zmienił wygląd? Bo ma wyobraźnię, no tak, to wszystko wyjaśnia. Czyżby? Przecież „jest więcej gwałcicieli bez brody niż z brodą”. A może to zwyczajna depresja? Przejaskrawienie gryzące się z narastającą nienawiścią do detektywa, który przecież tylko szuka prawdy. Paranoję zaleczyć trzeba tabletkami, myśli sobie Carl. Sam chyba nie wierzy, że jest niewinny. To znaczy winny. Przejęzyczenie takie. A może na odwrót?

A później Thomas F. (piszę teraz, aby nie zapomnieć: po „Zapiskach” polecam dobić cudnie wisielczy nastrój „Chwilami wieczności” Anfinnsen. Tu wszystko jest ostatecznie ostanie, równie masochistyczne i esencjonalne) – obym nie skończył jak on. A może jednak byłoby zdecydowanie lepiej? Samotność połączona z opuszczeniem. Zgryźliwe uwagi pod adresem irytujących wkoło ludzi. Śmieszki i złośliwości, które przygotowuje szydząca ze starości i co...