Ostatnie rozdanie

Urzekająca i poruszająca do głębi książki o samotności w życiu pośród ludzi.

Po raz kolejny Myśliwski dokonał rzeczy, która niewielu pisarzom zdarza się raz. "Ostatnie rozdanie" to znowu powieść wybitna. Nie tak optymistyczna w nostalgii jak "Widnokrąg", ale równie wciągająca i wnikliwa w opisie natury człowieka.

To, co w Myśliwskim jest dla mnie bezcenne, to bezpretensjonalność snucia opowieści. To głębokie myśli, które czytelnika zaskakują bezwolnie, wydają się nie pochodzić od pisarza, jakbyśmy my je odkrywali sami. Czytając, w sumie o zwykłych rzeczach, stajemy się ofiarami niewidocznej intrygi pisarza. Zderzamy się ze swoimi myślami, lękami czy głęboko skrywanymi potrzebami. Im banalniejsza na pozór sytuacja, tym kunsztowniej Myśliwski ją pokazuje. To jak sztuka malowania obrazu piaskiem rozsypanym na szkle - kilka ruchów dłoni i mamy historię ulotną, ale i pełną życia.

Tym razem fabuła rozwija się wokół notesu z zapisanymi przez dziesiątki lat nazwiskami, telefonami i adresami. Jego właściciel wraca myślami do różnych chwil własnego życia, których dostarcza mu ułomna pamięć podczas przeglądania notesu. W efekcie dostajemy poruszający zestaw sytuacji formalnie banalnych, takie przywołane migawki od dzieciństwa głównego bohatera, aż po wiek bardzo zaawansowany, z realiami polskiej prowincji powojennej.

Wspomnienia wywołane przeglądaniem notesu, przywołują w pamięci czasem nietuzinkowe postaci, które stają się prowokacją do dyskusji o se...

Wysoko, bardzo wysoko cenię sobie twórczość Wiesława Myśliwskiego. Dla mnie to geniusz. Wszystkie jego dotychczasowe dzieła zachwyciły mnie i wydawałoby się, że kolejne nie wniosą żadnych niespodzianek. A jednak....Książka „Ostatnie rozdanie” jest wyjątkowa. Słowa w niej płyną powoli pozwalając czytelnikowi smakować jej niezwykle dojrzałą treść. Podobny klimat odnajduję w „Traktacie o łuskaniu fasoli”, jednak tym razem Myśliwski daje nam jeszcze więcej niezwykłej analizy sensu życia, ludzkich słabości i potęgi miłości. Jest to niezwykle mądra opowieść, przedstawiona przez bardzo dojrzałego człowieka. Z perspektywy własnych wspomnień i doświadczeń dzieli się z czytelnikiem swoim filozoficznym widzeniem sensu życia, istnienia, przemijania, miłości.
To książka, która będzie różnie odbierana przez czytelników różnych przedziałów wiekowych. W tej sytuacji cieszę się, że zaliczam się do tej grupy, która ma już więcej „za” niż „przed”, gdyż do dzieła tego trzeba dojrzeć. Nie tylko intelektualnie, ale również (może przede wszystkim...?) wiekowo.

Czytanie tej książki to wielka przyjemność. Chciałoby się ją czytać i czytać... Niesamowicie refleksyjna. Warto do niej wracać.

CU-DO-WNA!