Opowieści chłodnego morza

„Śpiewaj ogrody” i majowy urlop spędzony na Kaszubach rozbudziły mój apetyt na pachnącą bałtycką bryzą prozę P. Huelle i z czytelniczą niecierpliwością sięgnęłam po zbiór jego opowiadań „Opowieści chłodnego morza”.

Oczekiwania miałam duże. Niestety, dosyć szybko pojawiło się rozczarowanie, najczęściej pogłębiające się z kolejnym przeczytanym opowiadaniem. Obok nastrojowych opowiadań wciągających czytelnika w nadbałtyckie klimaty: historyczne, emocjonalne i meteorologiczne, w których baśniowość miesza się z realizmem, a czas teraźniejszy z przeszłym (i jeszcze bardziej przeszłym), które zamykają klamrą czytelniczej satysfakcji emocje, nastrój i przekaz, pojawiają się opowiadania sprawiające wrażenie szkiców, pomysłów, czegoś niedopracowanego, nieukończonego, pozostawiające poczucie kompletnego niezrozumienia zamysłu autora. W sumie tylko w kilku opowiadaniach znalazłam Huellego (lub jego zapowiedź) takiego, który urzekł mnie w „Ogrodach”.

Opowiadania łączą motywy morza, księgi, niespełnienia i pamięci. I gdyby w zbiorze zostawić te najlepsze (np. Mimesis, Oland), albo odrzucić te najgorsze, mógłby stanowić on smakowity kąsek czytelniczy. Bo opowiadania zawarte w zbiorze pozwalają poczuć klimat znany z „Ogrodów”, przy czym nie rażą nadmierną erudycją, dotykają rzeczy ważnych, wprowadzają czytelnika w światy pozaświadomości, wzbogacają wiedzę o „nadwodnych” mieszkańcach dawnej Polski (Kaszubi, mennonici), dostarczają czytelnikowi przyjemności obcowania z piękny...