Ophelia mimo wszystko

Powieść Racquel Marie to nie nastoletni romans, choć miłość jest w niej istotna. Nie jest to też tekst o orientacji, choć i ona stanowi jej istotny element. „Ophelia mimo wszystko“ to historia szeroko rozumianej tożsamości, duszenia się w nadanych przez innych etykietkach, przytłoczeniu spowodowanym nadchodzącymi zmianami oraz nadmiarze emocji, które ranią nie tylko innych, ale też nas samych. To opowieść, która porusza ogrom problemów, jakie towarzyszą dorastaniu, a czasami kumulują się w małym odstępie czasu. Które zabierają sen, wzbudzają lęk i wywołują niezgodę. I choć może wydawać się, że wiele już takich powieści widzieliśmy, to przy jedynie nielicznych chcę płakać nad nastoletnią sobą, która takich lektur była pozbawiona, choć naprawę ich potrzebowała. A wtedy nie wiem już, czy mam w oczach łzy przez emocje bohaterów, czy przez wspomnienie moich własnych, ale wierzę że jedno nie wyklucza drugiego. Tym bardziej, gdy mowa o powieści, która tak zgrabnie ujmuje w słowa przeżycia wewnętrzne. Która bez sztuczności i wchodzenia w styl mentorski objaśnia kilka istotnych kwestii. Wskazuje drogę do pogodzenia się z samym sobą. I okej, nie każdy środowisko jest tak ciepłe oraz tak mało toksyczne, ale wszyscy zasługujemy, by choć na papierze czekało nas szczęśliwe zakończenie. Jakaś jego forma.

Dodaję do ulubionych i przytulam do serca.


przekł. Monika Wiśniewska