Obsesyjna miłość

Pierwsza powieść Eleny Ferrante wywołuje w czytelniku cały wachlarz emocji – od ciekawości po obrzydzenie. Jest to historia wielu niedopowiedzeń, wyobrażeń, obsesji i namiętności. W urodziny Delii jej matka Amalia topi się. Zdarzenie to, a także powrót do Neapolu na pogrzeb, stają się przyczynkiem do próby odpowiedzenia na pytanie dlaczego Amalia targnęła się na swoje życie. W tym celu Delia musi cofnąć się do czasów młodości, przypomnieć sobie o rzeczach, które starała się wymazać z pamięci…

Pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy, całość zaś napisana podobnym językiem jak świetna – moim zdaniem – „Genialna przyjaciółka”. Jednak czytając miałam wrażenie jakiejś chaotyczności, a działania Delii odbierałam jako pozbawione logiki, impulsywne. Elementem, który najbardziej mnie odrzucił były intymne opisy, których styl nie przypadł mi do gustu.

Książka, choć nie zachwyca, jest przykładem dobrze i sprawnie napisanej powieści. Jest wielowymiarowa, rozwija nie tylko temat relacji marka-córka, ale także pochyla się nad problemem przemocy domowej czy namiętnościami, które co rusz targają życiem bohaterów. Jest wyzwaniem dla wyobraźni czytelnika – każdy bowiem musi sobie odpowiedzieć na pytanie czego właściwe dotyczy tytuł? Czy miłości Delii do matki? Ojca do Amalii? Czy może Kazerty do Amalii?

Po lekturze czuję jakiś wewnętrzny dyskomfort – w głowie nadal analizuję to, co przeczytałam. I dlatego też pomimo wyżej wymienionych mankamentów książkę polecam. Bo...

Pierwsza powieść, którą Ferrante wkraczała na salony literackie nie od razu stała się bestsellerem. Mamy tu jedynie przedsmak tego, co czeka nas w kolejnych książkach.
Obsesyjna miłość jest opowieścią o stawaniu się własną matką, o poznawaniu jej tajemnic. Jak zawsze nacisk położony jest na relację, a całość skąpana w emocjach w opisach pełnych brudu, lepkich od potu, ociekających seksem.

Wszystkich, którzy liczą na "zapierający dech w piersiach thriller" szybko wyprowadzę z błędu - tego w Obsesyjnej miłości nie doświadczymy.
Jak wiadomo dobre historie zawsze skłaniają do refleksji pozostawiając czytelnika w oparach dyskomfortu i poczucia pustki, tak jest i tutaj.

To jedna z tych książek, które należy czytać ponownie, gdy opadnie już pierwszy kurz emocji i szoku. Ja tak właśnie zamierzam.

Ciarki żenady. Brak słów. Dlaczego "to" powstało? Nie rozumiem. Książka o niczym.