Najlepsze buty na świecie

"Najlepsze buty na świecie" to nie najlepszy obraz polskiej rzeczywistości. Przeczytamy tu o tym wszystkim, co wyziera z odbiornika telewizyjnego, gdy włączymy np. "Sprawę dla reportera".
Wciąż ujawniane historie molestowania nieletnich w środowisku duchownym, wyzysk firm płacących niewiele za pracę, która doprowadza do chorób nowotworowych, np. z powodu azbestozy oraz paradoksalne kurowanie się w ośrodkach uzdrowiskowych, gdzie skala zanieczyszczeń jest oszałamiająca. Są tez teksty o wspomnieniach wojennych, przeżywanych traumach ludzi, którzy tego doświadczyli i dzisiejszym podejściu do cyklicznych transmisji z miejsca zdarzeń oraz odgrywania niby-historycznych rekonstrukcji zdarzeń. Ale czy da się zrekonstruować świadomość i odczucia poległych? Czy dziś robi się wielkie spektakle, żeby uhonorować tamtych ludzi, czy raczej by medialnie zaistniała obecna władza?
Te wszystkie artykuły, dość skromne rozmiarowo i bez odpowiedniego komentarza odautorskiego są przygnębiające i mocno frustrujące, gdy jeszcze pomyślimy, jak niewielki wpływ mamy na pewne zdarzenia.
Ale mamy tu również coś - o dziwo - o więziennictwie, co przybiera nieco inną formę, wprowadzając łagodniejszy ton. Tę część odebrałam, jako światełko w tunelu okropności, jakie zebrał tutaj Olszewski. Wydźwięk tych treści jest inny, bo nie popada się jedynie w depresyjne akordy przeżywania za kratami dnia za dniem, a mówi się o programach rehabilitacyjnych, w jakich biorą udział więźniowie.
Jednak nie ma ...

Lubię dobry reportaż, a "Najlepsze buty na świecie" bez wątpienia do nich zaliczam. Michał Olszewski porusza tu m. in. tematy, o których mało albo wręcz wcale się nie mówi. Wprowadza szczegóły, nadające specyficznego wymiaru poruszanym tematom. Problemy reportaży są różnorodne i mają różny wymiar emocjonalny - jedne zmuszają do zadumy i nie nastrajają optymistycznie, ale są również i takie, które pomimo niełatwego życia przedstawianych bohaterów wieją optymizmem i z nadzieja pozwalają widzieć przyszłość.
Lektura bardzo wciągająca, język jasny i klarowny bez zbędnych dygresji samego autora.