Na skraju przepaści

Powieść z gatunku nieodkładalnych. Wczoraj zsiadłam i bez odrywania się, skończyłam. Powieść napisana lekkim językiem, miałam odczucie, że oglądam kolejne obrazy. Tematyka powieści, mimo swej lekkości w odbiorze, bardzo trudna, to doskonałe studium alkoholizmu, takiego zwyczajnego, nieagresywnego, nie rzucającego się dramatycznie w oczy, ale tak samo bolesnego, raniącego i rozbijającego bliskich. Tak często widzianego w naszym otoczeniu i najczęściej, bagatelizowanego.
Ewy, alkoholiczki, nie sposób polubić - egoistyczna i beznamiętna, ciągle użalająca się nad sobą. Ewa tylko bierze, nic nie daje z siebie, nawet dzieciom. Adam, jej mąż, dobry, kochający i wspierający żonę. Dzieci - mądre i nad wiek dorosłe. Sąsiedzi, przyjaciele, starający się pomóc w odejściu od nałogu, cierpliwie znoszący apodyktyczny, niemiły odzew i stałe odrzucanie przyjaźni.
Autorka nikogo i niczego nie ocenia, przedstawia kolejne wydarzenia, nie skupia się zbytnio nad psychiką bohaterów - narracja pierwszoosobowa -ale dzięki tej reporterskiej formule, czytelnik sam dokonuje analizy wydarzeń, odczuwa ciężar problemu i współczuje...
Szczerze polecam powieść, każdy powinien ją przeczytać. No i czekam na dalszy ciąg, bo 1 na książce ewidentnie sugeruje dalszy ciąg. Bardzo jestem go ciekawa, szczególnie, że w rodzinie też jest taka "Ewa", już nieaktywny alkoholik, po trzech podejściach do trzeźwości.