My

Z początku trudno się przyzwyczaić do specyficznego języka, ale wsiąkłem w organiczny świat społeczeństwa. Gdzie szklane domy są nagrzane od słońca, gdzie szklane podłogi oraz wielki mur odgrodził nowy gatunek od prymitywizmu czy domu starożytnych, gdzie mieszczą się wspomnienia dawnych kultur. Zaiste, dziwna lektura, która pokazała abstrakcyjny, kiczowaty świat jutra. Protoplasta wszystkich późnych antyutopii, gdzie szczęściem ludzkim jest wspólnota, zaplanowane godziny na sen oraz pracę, seks na talony, czy powszechna wiara w obserwatorów, którzy niczym bóg - patrzą, czy nikt nie psuje ,,ideowego'' systemu. Kopalnia inspiracji, do której odwołują się tacy autorzy, jak George Orwell, Aldous Huxley czy Arthur Clarke. Nie spodziewałem się, że ktoś pokaże fałszywy raj jako zaprogramowany mechanizm. Poezja pisana matematycznym kodem, gdzie wyobraźnię amputuje się w medycznym punkcie. Powszechny strach przed indywidualizmem - społeczeństwo szklanego miasta nie toleruje ,,wyskoków'', odejścia od rutynowego rozkładu dnia. W zasadzie, czy to nie dzisiejszy świat, gdzie mamy zaplanowany czas, kiedy mamy odebrać dziecko ze żłobka, pójść do roboty na 6 rano, kiedy korzystamy z urlopu, a my niczym nie wyróżniamy się w tłumie? Utopijna mara, gdzie dusza jest chorobą, a własny wybór zbrodnią nad doskonałością istnienia zorganizowanego społeczeństwa? Pisane, jakby to maszyna miała przejąć kontrolę nad ludzkimi emocjami, ludzkość podporządkowana rozkładowi bez rozkładu. Ostre, satyrycz...

Kto by pomyślał, że książka wydana jako literatura science fiction okaże się wcale nie taką fikcją po 100 latach. Czyżby autor miał dar przewidywania przyszłości? Wygląda na to, że coraz bardziej zbliżamy się do rzeczywistości ukazanej przez Zamiatina w „My”.
Literatura rosyjska z najwyższej półki pod względem literackim.

Z dużym bólem stwierdzam, że ta książka dla mnie wcale nie jest lepsza od “Roku 1984”, mimo że była pierwsza. Miała potencjał, ale sposób jej napisania był mocno męczący i mocno niezrozumiały w większości treści. Gdy nasz główny bohater, który opowiada o wszystkim z perspektywy pierwszej osoby, mówi o świecie przedstawionym, czytało się całkiem normalnie i wzbudzało to zainteresowanie. Świat, gdzie wszystko jest ustalone do ostatniej minuty, jest jedno wielkie państwo, a ludzie to numery.

Ale gdy działa się jakaś akcja, treść była tak chaotyczna, a dla mnie wręcz ‘’przefilozofowana’’ w opisach, że ciężko było zrozumieć, o co właściwie chodzi i co się w tym momencie dzieje.

Miałam odczucie, że ta historia byłaby dużo lepsza i dużo bardziej wciągająca, gdyby nie było tu jakichś niezrozumiałych dla mnie trójkątów miłosnych (a przynajmniej tak mi się wydaje, że to były trójkąty miłosne) i wątki skupione by były na innych aspektach. Albo gdyby chociaż były one dużo mocniej podkreślone.

Spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego i bardziej skłaniającego do myślenia.

W Państwie Jedynym żyją ludzie, którzy zamiast imion mają symbole greckiego alfabetu i numery. O jednej godzinie wszyscy wstają z łóżek, idą do pracy, jedzą, zasypiają. Tak samo ubrani, zawsze zgodni i maszerujący radośnie ramię w ramię ku wspólnemu szczęściu. Ich światem rządzi ład, logika i jasno określone reguły. Każdy ma dom, pracę, zaspokojone potrzeby, nie ma biedy, bogactwa, różnic klasowych i rozterek – czy można by nazwać to rajem na ziemi?

W Państwie Jedynym indywidualność to choroba psychiczna, a jakiekolwiek odstępstwo od ogólnie przyjętego ładu – zbrodnia. Obywatele-numery zdają się więc być pozbawieni indywidualności… jak się okazuje, nie do końca. Jednak Dobroczyńca i działający z jego ramienia Urząd Opieki i na to znajdzie lekarstwo.

Książkę „My” nazywa się pierwowzorem dla takich tytułów jak „Rok 1984” czy „Nowy wspaniały świat”. Przyznam, że była to dla mnie trudna książka. Nie ze względu na problematykę, bo antyutopia i dystopia to lubiane przeze mnie klimaty; a ze względu na sposób narracji. Czasem ciężko było mi się przebić przez matematyczno-filozoficzne i do bólu logiczne podejście bohatera, ponieważ ja sama postrzegam świat w zupełnie inny sposób. W pewnym momencie jednak matematyka zaczęła zawodzić, a bohater przekonał się, że w życiu człowieka może istnieć coś więcej, niż ład, logika i jasno określone reguły.

W mojej opinii Państwu Jedynemu bliżej jednak do orwellowskiego Londynu, niż beztroskiego świata Huxleya… Jeste...