Muzeum niewinności

Z przykrością stwierdzam, że dawno mnie żadna książka tak nie umęczyła. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak długo czytałam książkę. Miałam ochotę ją rzucić właściwie za każdym podejściem, ale niestety jakoś tak niefortunnie się składa, że jak coś zacznę to zazwyczaj, choćby w największych bólach, kończę. Ja sama nie wiem, czy to ja jestem tak mało wrażliwa, czy może jednak opowieść o obsesyjnej i autodestrukcyjnej, a przy tym dość żałosnej miłości Pana Kemala do swej kuzynki Fusun (i to na prawie 750-u stronach) to już lekka przesada. Gdzie są niby tacy mężczyźni i to jeszcze w dodatku w kraju islamskim, nawet jeśli w tym przypadku jest on dość postępowy i zeuropeizowany? Długo nie skuszę się na kolejną książkę tego autora. Choć biorę pod uwagę, że ja po prostu czegoś w tej powieści nie zrozumiałam...

Może to po prostu nie mój typ autora, ale osobiście podzieliłbym tę książkę na kilka tomów i wydał pod szyldem Harlequina :) Zachęcający burzliwymi scenami erotycznymi początek nie przeradza się niestety w pełną namiętności historię miłosną, a raczej w nigdy nie kończące się flaki z olejem.

Dla mnie powieść totalna! Zachwycająca, wciągająca, porywająca, wkurzająca, a czasami nudna. Ale działa, i to jak:)