Inne kolory

Inne kolory to zbiór tekstów – zarówno osobistych, jak i dotyczących uniwersalnych, społecznych zdarzeń – znakomicie skomponowanych i ułożonych. Pamuk zaprasza czytelnika do swojego życia: opowiada o niechęci do szkoły, nadmiernej melancholii swojej córki, walce z nałogiem tytoniowym, a także o perspektywie zeznawania przeciwko niezdarnym bandytom, którzy napadli go podczas wizyty w Nowym Jorku. W opowieści o codzienności wplata niezwykłą wyobraźnię, która raz jeszcze potwierdza wiarę autora w fikcję i nawiązuje do twórczości największych, np. Dostojewskiego. Pamuk kontempluje swą tajemną skłonność do siedzenia samotnie przy biurku i snucia marzeń.

Choć rzadko czytam własne powieści po wydaniu, do tych tekstów wracam chętnie jak do fotografii uwieczniających szczęśliwy okres życia, które ma się ochotę oglądać wciąż na nowo; sięgam po nie, by odświeżyć swą pamięć. Odnajduję w nich coś więcej niż wspomnienia sytuacji, które skłoniły mnie do pisania, więcej niż pamiątki wymagań redakcji gazet i czasopism, na których zlecenie powstały, więcej nawet niż obrazy myśli, które w tamtym momencie chciałem przekazać, moich zainteresowań i pasji. By opisać te niecodzienne momenty, te epifanie, gdy prawda zostaje nagle objawiona, Virginia Woolf użyła kiedyś określenia „chwile istnienia”.
Orhan Pamuk