Mokradła

"Nie chcę mieć z ludźmi do czynienia. Tylko cierpienie przynoszą."

Ludzie przemijają zostawiając wspomnienia i kolejne pokolenia. Jedyne co pozostaje to miejsce, w którym żyli, trwali i wiele przeszli.
Takim właśnie miejscem jest Nevabacka.

Losy ludzi mieszają się nad tytułowymi mokradłami. Oddając dzikość, surowość, przetrwanie, schronienie i otaczającą magię.
Na przestrzeni wieków wydarza się tak wiele, a tutaj teraźniejszość i przeszłość przeplatają się w swoich wspomnianiach.

Jestem pod ogromnym wrażeniem i podziwiam całokształt lektury. Autorka łączy ludzi z naturą, a każda droga prowadzi w jedno spokojne miejsce.

Wyjątkowa jest również tutaj narracja, gdzie na przestrzeni wieków zmienia się wszystko, a bohaterowie są elementem wypełniającym tło i dopasowanym do określonego czasu. Klimat tej powieści jest niezwykle wciągający, hipnotyzuje i przenika do głębi.

Kawał dobrej roboty zrobiła tutaj tłumaczka Agata Teperek, ponieważ miała naprawdę sporo pracy w przekładzie tej historii. Wyszło jej to genialnie, a nie miała łatwego zadania, ponieważ wszelkie nazwy zostały zachowane, aby nie odbierać magii z folkloru północnego. Oddanie czasów i charakterystycznej gwary, cała archaizacja jest tutaj oddana. Ukłony!

Zostanie na długo w mej pamięci, ponieważ dzieje się tutaj tak wiele, emocje i rozterki, uczucia i zachowania skłoniły mnie wielokrotnie do refleksji i zostawiły z nieprzerwanym kręgiem życia.

Powieść Mokradła wygrywa w kategorii epickich sag, bije od niej niesamowity spokój, a przyroda wylewa się z kart z całą feerią barw, zapachów czy dźwięków. Zaczynając od XVII wieku śledzimy losy mieszkańców wsi Nevabaca, obserwując jak przyroda współgra, chroni, a nawet ostrzega. Mokradła i bagna to miejsca tajemnicze, owiane złą sławą, dzikie, budzące respekt i szacunek, zamieszkałe przez demony, dające schronienie, a z czasem chętniej odwiedzane przez naukowców. Autorka z niesamowitą czułością oddaje piękno przyrody nadając jej miano pełnoprawnego bohatera. Zasmakujemy tu słodkich moroszek, będziemy świadkami tańca godowego żurawi, zasłuchamy się w stukot czarnego dzięcioła.
Mokradła to piękna opowieść o biegu życia, przemijaniu o tym, że wszystko toczy się choć głosy z czasem cichną, milkną, to nowe będą śpiewać po nich kolejno. Każdy z rozdziałów przedstawia osobną opowieść, jednak odnajdziemy w nich tych samych bohaterów. Obserwujemy mieszkańców Nevabacki podczas ich codziennych czynności, mocno podkreślono obyczajowość i lokalny skandynawski folklor. Autorka zadbała o poetycki język oraz różne formy narracyjne m.in listy, dzienniki, czy wiersze. Jestem przekonana, że każdy czytelnik będzie w pełni usatysfakcjonowany.
Mokradła dołączają do grona ulubionych powieści Serii Skandynawskiej.

"- Niegdyś mnie kochano. Składano mi ofiary. Matkę, siostrę we mnie widziano. Teraz jednak.. Głos się jej załamuje. - Teraz się tylko z trwogą i żądzą spotykam. Ludziom na tym wyłącznie zależy, by mnie sobie siłą podporządkować. - Jej głos dźwięczny jest, głęboki, tak jak i troska. - Ubliża to mnie i moim współbraciom. Ludzie grabią, biorą, co chcą, nic w zamian nie dając. Dlatego zastanawiam się nad tą miłością, o której pastor prawi. Bo też ja jej w ogóle nie zauważam."
************
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich przyzwyczaiła nas, czytelników do wyjątkowych historii, nie inaczej jest i tym razem.
Opowieść o człowieku i naturze.
Wielopokoleniowa saga osadzona na terenach bagien. Ludzkie pragnienia i nieustający rozwój kontra siła i niezmienność przyrody.
Niezwykła w formie (opowieści w powieści, które można czytać wyrywkowo lub jako całość) i subtelna w odbiorze.
"Mokradła" to nastrojowa historia przepełniona spokojem, niosąca ze sobą bezcenne chwile wytchnienia.
Idealna na długie jesienno-zimowe wieczory.