Małe światy

Bardzo lubię sięgać po powieści o dorastaniu, opisujące pierwsze miłości, gorzki smak rozstania, wchodzenie w dorosłość. Małe światy to właśnie książka, w której tych tematów nie zabraknie, a jednak tuż po przeczytaniu czuję, że nie do końca autor wykorzystał pełen potencjał swoich mocy twórczych. Dostaniemy tu sporą dawkę rodzinnego dramatu poprzetykanego tematyką niedopasowania społecznego, iskrzących relacji na linii ojciec-syn, odrobiny rasizmu, trochę bolesnych rozstań i trudnych początków, a wszystko zgrabnie otulone dźwiękami muzyki. To właśnie muzyka napędza do działania, daje energię, granicząc z duchowymi przeżyciami, mnóstwo tu nazw zespołów, czy tytułów piosenek całkowicie mi obcych.
Z pasją śledziłam tekst do połowy, dalej trudno było mi przebrnąć, nie odnalazłam się tu kompletnie. Przyczyn powyższego dopatruje się w kilku elementach, a mianowicie całość jest dla mnie zbyt ckliwa, smakuje zbyt słodko, odrobinę pretensjonalnie. Każdy z bohaterów utkany na kształt wrażliwca, praktycznie nie ma tu czarnego charakteru. Całość załamuje się pod ciężarem topornych dialogów, brzmiących odrobinę drętwo, bo niedopasowanych do wieku bohaterów, zbyt ugrzeczniono wszystkie zwroty. Autor chciał ukazać bohaterów młodych, rozkrzyczanych pięknych, finalnie dodał im lat. Język zbyt prosty, zdania powtarzane. Dużo emocji ukrytych we frazach, które nie do końca poczułam.
Klimatem przypominała mi nieco Hard land, które uwielbiam.