Otwarte wody

Ludzie zwykle na ciebie patrzą, ale cię nie widzą. Boisz się być kolejnym czarnym śladem na statystykach lub kolejnym, który oddaje serce, choć nie ma gwarancji, że nie zostanie ono strzaskane, ale w obu przypadkach nie ty decydujesz. Nie zmienisz tego, kim się urodziłeś i nie zmienisz tego, co do kogoś czujesz. I tak poznajesz osobę, której duszę znasz od zawsze, która staje się twoją przyjaciółką, kimś tak ważnym, że brakuje na waszą relację słów. Ale nie możesz być zawsze szczęśliwy, nie możesz czuć się bezpiecznie, nie w świecie, gdzie młodzi, niewinni i czarni, tacy jak ty, giną na ulicach. Gdzie wieczorne wyjście z domu powoduje twój lęk. Chowasz się w jej ramionach, szukasz stabilności w jej obecności, pozwalasz się jej dostrzec, a jednocześnie emocje zgniatają twoje serce. Bo nie wiesz, co jest między wami. Bo społeczeństwo, nie lubi takich jak ty. Bo sztuka nie przynosi ukojenia. Oddychasz z trudem, czujesz wiele i idziesz do przodu, bo stanie w miejscu jest jak tonięcie, ale poruszanie się jest jedynie jak dryfowanie. Świat cię przytłacza, życie cie przytłacza i choć bywasz szczęśliwy, bywasz też złamany. Intensywne uczucia budują twoją osobę, twoją rzeczywistość. Boli cię serce i „chciał­byś po­wie­dzieć o wiele wię­cej, ale nie ma na to słów“.

„Chcesz po­wie­dzieć, że ła­twiej ci jest scho­wać się we wła­snym cie­niu niż od­sło­nić ze swoją wraż­li­wo­ścią. Nie le­piej, tylko ła­twiej. Ale im dłu­żej coś w so­bie tłam­sisz, tym więk­sze ry­zyko, że s...