Ludzie na drzewach

Książka interesująca, intrygująca, czasami jednak nużąca. Powieść jest właściwie autobiografią człowieka, który osiągną szczyty nauki. Widzimy człowieka , którego własne ja przesłania cały świat. Ja bym zaproponowała ją psychologom i psychiatrom, żeby postawili na podstawie tych wynurzeń diagnozę. Czy ten człowiek posiada jakiekolwiek uczucia, poza podziwem samego siebie? Czy on ludzi traktuje tak samo jak myszy laboratoryjne? Czy tak wygląda psychopata? Czy można niszczy wszystko wokół siebie w imię odkryć naukowych? Czy można ustalać czyje życie jest cenniejsze? Mamy też drugą postać badacza Tallenta, jakże inną od bohatera w podejściu do odkryć naukowych. Najbardziej zadziwia mnie jednak jego przyjaciel, narrator tej opowieści.
Jest też problem uniwersalny, stosunku cywilizacji do tak zwanych kultur pierwotnych. Czy mamy prawo wkraczać w ich świat, często niszcząc ich kulturę i co dając w zamian? Czy wolno nam niszczyć czyjś świat w imię nawet szczytnych celów , jak zdrowie człowieka? Czy w tych badaniach zysk i prestiż są najwyższą wartością?
Historia miejscami przeraża, miejscami nudzi, ale warta jest poznania. Zmusza do refleksji nad etyką nauki, ale też nad zwykłym życiem. Zastanowienia nad tym co jest w życiu ważne?
Polecam, chociaż nie jest to łatwa i przyjemna lektura.

Przede wszystkim świetnie wykreowany świat. Oprócz genialnie oddanego klimatu gorącego państwa wyspiarskiego, kapitalnie opisana codzienność malutkiego plemienia tegoż państwa-wysepki. Miałem wrażenie, że te wydarzenia miały miejsce naprawdę. Coś niesamowitego, jak dobrze i jednocześnie lekko autorka umie posługiwać się słowem.

Ciekawą rzeczą jest również to, iż można nad problematyką zawartą w "Ludziach na drzewach" dyskutować i dyskutować. Epilog zmienia trochę pogląd na całą fabułę(i jest to swoją drogą interesujący, superinteligentny ze strony Yanagihary zabieg, który praktycznie niszczy wszystko, o czym czytelnik myślał nt. głównego bohatera przez całą książkę), ale opisane wydarzenia są dalej, mam wrażenie, niejednoznaczne. Pojęcie dobra i pojęcie zła są w zasadzie względne. I tutaj pojawia się też problem moralny z tylnej okładki, mianowicie czy wybitne jednostki są uprawnione żyć ponad prawem? Czy dobro i osiągnięcia służące całej ludzkości lub jej większej części są jakimś usprawiedliwieniem diabelnie złych czynów owej jednostki? Czy dobroć wymazuje, zeruje, równoważy się ze złem? Czy patrząc przez pryzmat dobra możemy nie patrzeć na zło albo patrzeć wyrozumialej lub przychylniej? Podobny problem swoją drogą dostrzegamy w "Zbrodni i karze" Fiodora Dostojewskiego. Mamy w niej artykuł Rodiona Raskolnikowa, który zakłada, że ludzie dzielą się na jednostki niskie i wysokie. Niżsi są materiałem, który nie może żyć ponad prawem, a ci wyżsi wprowadzają coś now...

Książka, która zostawiła mnie z większą ilością pytań niż odpowiedzi. Wywołała we mnie rozważania na temat moralności, oraz odpowiedzialności. Zakończenie wzbudziło we mnie bardzo skrajne i intensywne emocje, które trzymają mnie mimo tego, że minęło już trochę czasu.