Kronika polska

Ciężko cokolwiek nowego powiedzieć na temat 900 letniego dzieła, natomiast trochę inaczej się odbiera podobne tytuły 20 lat po ich pierwszej lekturze. Co mi się bardzo podobało, to ten patetyzm językowy, który z powodzeniem może posłużyć za wzór językowy i niejako narracyjny do wszelkiej maści powieści rycerskich czy nawet z gatunku średniowiecznej fantastyki. Książeczka krótka, tak jak i odsłuchany przeze mnie audiobook. Nie należy tego traktować jako powieść (naturalnie) ale jako dość ciekawe i oryginalne na swój sposób źródło historyczne, choć niewątpliwie fabularyzowane.

Taka tam laurka dla władcy.

Oto pierwsza kronika spisana na ziemiach polskich, powstała prawdopodobnie w latach 1112-1116. Autor miał nadzieję, że zdobędzie sławę i pieniądze, jednak jego marzenia nie do końca się spełniły, chociaż z całych sił starał się pokazać, jaki to ród Piastów nie był wspaniały. Może gdyby nie wspominał o konflikcie Bolesława Śmiałego z biskupem, albo walce Krzywoustego z bratem Zbigniewem, to jego dzieło zostałoby przyjęte lepiej. A tak dopiero w XIX wieku „Kronika polska” wróciła do łask.

Przeczytałam z ciekawości, nie oceniam.