Królowa

Elżbieta Cherezińska przyzwyczaiła mnie, że w swoich książkach kładzie wielki nacisk na tło całych opowieści.Nie tylko postaci, przewijające się, nawet w tle, ale i otoczenie, choćby dworskie, czy życie w miastach czy dalej.Swego czasu czytałem opinię, że pisarka, stanowi godną następczynię Sienkiewicza i coś w tym jest.Jej książki sprawiają, że historia staje się nam bliższa, a to dużo znaczy, czyż nie?

Po lekturze"Hardej", pozostawał jakiś niedosyt.Nie chodziło o to, że powieść ta była jakaś nieciekawa, czy zbytnio nużąca, ale oczekiwałem więcej po całej publikacji.Sprawę skomplikował fakt, że wcześniej czytałem "Koronę śniegu i krwi" i tak się złożyło, że wszystkie inne książki tej autorki porównuję, siłą rzeczy do tej właśnie.Bowiem powieść ta sprawiła, że jeszcze bardziej zainteresowałem się historią i naszymi dziejami.Jeszcze w takim ujęciu?Chciałem więcej.

"Królowa", to bezpośrednia kontynuacja "Hardej".Także, gdyby czytelnik chciał zaznajomić się z tym cyklem, radzę zacząć od "Hardej" właśnie.
A cała historia to opowieść o królowej, o Bolesławie Chrobrym i ich walce o panowanie na ziemiach.Ukazaną tu mamy także politykę zagraniczną króla i jego wpływ na państwa ościenne.

Opisy bitew, uczty a nawet sceny łóżkowe.Normalne życie-można by rzec.Tyle tylko że opowiada o jednym z najciekawszych naszych władców i jego panowaniu.Słowami królowej mamy przedstawione najciekawsze wydarzenia, z burzliwych początków państwa Polan.Znakomita kontynuacja...

Niesamowita powieść mojej ulubionej autorki. Kontynuacja losów Świętosławy, od czasu wygnania z Danii przez króla Svena, jej męża, aż po kres jej życia. Jednocześnie pierwszoplanowym bohaterem jest też Bolislaus, Bolc, czyli nasz Bolesław Chrobry – książę Polanii, pragnący stać się władcą całej Sclavinii.
Brat i siostra, mądrzy, drapieżni, przewidujący, doskonali władcy, dbający o podległe im dziedziny… Tak przedstawieni są w powieści… Takimi ich pokochałam. To dlatego uwielbiam powieści p. Cherezińskiej, opowiada w nich historie osnute na dziejach naszego państwa, jako barwne freski, pełne żywych postaci znanych z podręczników historii. Zapewne odbiega chwilami nieco od ustaleń badaczy, ale dla mnie nie ma to wielkiego znaczenia, bo to powieść historyczno-obyczajowa a nie suchy skrypt studenta historii. A czytanie jej sprawiło mi ogromną przyjemność.

Pierwsza część o wiele lepsza od drugiej. Wiele rzeczy nie zgadza się historycznie i do tego autorka, miesza współczesność z czasami Świętosławy. Zakończenie dobija.