Gra w kości

Chyba powoli staję się fanem prozy pani Cherezińskiej: w pamięci nadal mam obydwa tomy z serii "Odrodzone królestwo", które, przyznaję, były dla mnie dosyć trudne w czytaniu, ale bardzo satysfakcjonujące. W "Grze w kości" cofamy się w czasie jeszcze dalej, do okolic roku tysięcznego. Jednak jest tu kilka zasadniczych różnic, jeśli porównać tę książkę do wyżej wspomnianych.

Po pierwsze: bohaterowie.

Obserwujemy na przemian Bolesława Chrobrego i cesarza Ottona III - to oni grają tu pierwsze skrzypce i właściwie tylko wokół nich kręci się zainteresowanie narratora. To nie to samo, co chociażby w "Koronie śniegu i krwi" gdzie niemal wszyscy bohaterowie mieli mniej więcej tyle samo "czasu antenowego", żeby zainteresować sobą czytelnika. Tym razem niezbyt dobrze wyszła ta zmiana: może przez to, że obaj herosi są wyidealizowani do granic absurdu, wzdychają do nich absolutnie wszyscy, bez względu na płeć czy profesję. Co wygląda groteskowo, bo przestaje to już wyglądać na męską przyjaźń dwóch heteroseksualnych facetów.

Po drugie: wypad z fantastyką.

"Gra w kości" pomimo użycia w niej od groma dewocyjnych wtrętów o kulcie świętych i wierze podpadającej momentami pod fanatyzm, przez cały czas broni się dzielnie przed wątkami wchodzącymi w teren fantasy. I wychodzi jej to na dobre. Jestem pewien, że gdyby tu też się pojawiło coś na kształt rodowych bestii, albo skrzydlatych jaszczurów, to efekt końcowy byłby tragiczny.

Po trzecie: język....

Nie lubiłam książek historycznych i historii od czasów szkolnych, bo nie. Natknęłam się na książki Elżbiety Cherezińskiej i to się zmieniło. Cykl „Harda” i 4-tomowa „Północna droga” wciągnęły mnie i zafascynowały, nie były nudne, ani za trudne. Tym bardziej, że echa Hardej odnalazłam w „Północnej drodze". Po „Grę w kości" sięgałam więc na pewniaka. Skoro „Harda" jest o siostrze Bolesława Chrobrego, a „Gra w kości" o Chrobrym - wiedziałam, że nie ma się czego obawiać. Ale aż tak dobrze nie było. „Gra w kości” to powieść nie dla historycznych laików, lecz dla pasjonatów historii. Więc mnie laikowi lekko nie było. Bardzo dużo faktów historycznych, jeszcze więcej postaci, jakbym czytała szkic do pracy naukowej, a nie lekturę, do jakiej w przeczytanych 6 książkach przyzwyczaiła mnie autorka. Powieść jest wartościowa i niezwykła, ale fabuła aż tak nie wciąga, a postaci jakby mniej wyraziste - za mało też Bolesława w Bolesławie. Brakowało mi żywszej akcji, szczególnie w pierwszej części. I większej ilości charyzmatycznych kobiet, które okrasiłyby opowieść. W tej książce w dziejach świata karty rozdają tylko mężczyżni.

Przeniosłam się więc za sprawą autorki na 5 lat do średniowiecznej Europy, w czasy podbojów, wyzwań i sojuszy, zwycięstw i porażek, w świat wielkiej polityki. W okolice 1000 roku - okres przed i po zjeździe gnieźnieńskim. Poznałam bliżej dwóch silnych, ambitnych władców - młodziutkiego Ottona III i władcę Polan - Bolesława Chrobrego, którego Otton zamierz...